Αντώνης Σουρούνης- Το Μπαστούνι

Με το Σουρούνη λοιπόν το έχω πάρει ανάποδα το πράγμα. Πρώτα διάβασα την αυτοβιογραφία του, μου άρεσε, και τώρα διάβασα ένα από τα πρώτα του βιβλία.

Το Μπαστούνι είναι ένα παραμύθι που απ΄ότι λέει ο ίδιος στον πρόλογο γράφτηκε για τον ανιψιό του σε μία δύσκολη για το συγγραφέα φάση της ζωής του. Εξιστορεί τις περιπέτειες ενός δέντρου αφού το κόψουν.

Είναι σύντομο, ευχάριστο, κυρίως όμως είναι αισιόδοξο. Για μένα το ηθικό δίδαγμα του λίγο σουρεαλιστικού αυτού κειμένου είναι ότι με επιμονή, πίστη και λίγη τύχη μπορείς να κάνεις πραγματικότητα και τα πιο τρελά σου όνειρα.

*Η όμορφη έκδοση που σου ανοίγει την όρεξη είναι των εκδόσεων Καστανιώτη και κόστισε 10.45 ευρουλάκια παρά το γεγονός ότι συνολικά αποτελείται από λιγότερες από εκατό σελίδες.

Cormac McCarthy – The Road ( Ο Δρόμος)

Ένα εξαιρετικό βιβλίο για γερά στομάχια. Γράφοντας σπαρακτικά λιτά ο Μακάρθι ακολουθεί την πολύμηνη πορεία ενός άνδρα και του γιου του αρκετά χρόνια μετά από κάποια αδιευκρίνιστη καταστροφή. Ο πλανήτης είναι έρημος και κατακαμένος, οι επιζώντες λίγοι, εξαθλιωμένοι και, πολλοί από αυτούς, διατεθειμένοι να κάνουν οτιδήποτε για να επιβιώσουν.

Μέσα από το τίποτα που έχει απομείνει αναδεικνύονται δύο πράγματα. Η επιμονή του ανθρώπου να επιβιώσει και το πόσο κορυφαίος συγγραφέας είναι ο Μακάρθι. Λυρικός χωρίς ποτέ να είναι φλύαρος, με αναστάτωσε και με ταρακούνησε όσο δεν μπορώ να σας περιγράψω.

Προσπάθησα μάταια να βάλω τον εαυτό μου στη θέση των πρωταγωνιστών. Στάθηκε αδύνατο. Δεν ξέρω εάν έχω τα ψυχικά αποθέματα που απαιτούνται για να ζήσω εάν ο κόσμος μου καταρρεύσει. Εάν είμαι οτιδήποτε πέρα από τα υλικά αγαθά που με περιτριγυρίζουν και μου κάνουν τη ζωή ευκολότερη. Και αυτό το βιβλίο που διαβάζεται μονορούφι πραγματικά σε βάζει να θέσεις στον εαυτό του αυτά τα τρομακτικά βασικά ερωτήματα.

Ο συγγραφέας πάντως, ίσως για να υπογραμμίσει πως θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε από εμάς σε αυτή τη θέση, δεν μας δίνει ποτέ τα ονόματά των ηρώων του ούτε και τίποτε άλλο - όπως για παράδειγμα πολιτισμικά στοιχεία- που να μπορούν να αφαιρέσουν από την βασική ανθρωπιά τους, από την αίσθηση πως θα μπορούσε να μιλά για οποιουσδήποτε δύο ανθρώπους στον πλανήτη αρκεί ο ένας από αυτούς να έχει πιει κόκα-κόλα.

Ο δρόμος εχει ήδη βραβευθεί με Πούλιτζερ και πολλοί πιστεύουν πως μπορεί να αποφέρει στον ΜακΚάρθυ - κατά πολλούς έναν από τους σπουδαιότερους αμερικανούς συγγραφείς της γενιάς του - ακόμη και το Νόμπελ στο μέλλον.

* Διάβασα το βιβλίο στα αγγλικά από τις εκδόσεις Picador και πλήρωσα μόλις 8.90 ευρώ για να το αποκτήσω από τον Παπασωτηρίου στην Πανεπιστημίου. Οι εκδόσεις Καστανιώτη έχουν ήδη κυκλοφορήσει την ελληνική μετάφραση όμως κοστίζει 15.68 ευρώ στο greekbooks.
.

Ξέρατε ότι ο Dumbledore είναι gay;

Αυτό αποκάλυψε η συγγραφέας του Χάρι Πότερ. Περισσότερες λεπτομέρειες για όσους ενδιαφέρονται εδώ

Arthur C. Clarke – The city and the stars

Η επιτομή της επιστημονικής φαντασίας, το βιβλίο θεωρείται από πολλούς η κορυφαία δουλειά ενός από τους κορυφαίους του είδους.

Εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια από σήμερα η ανθρωπότητα ζει περιορισμένη σε μία υπερ-πόλη και αποκομμένη από τον υπόλοιπο πλανήτη τον οποίο οι κάτοικοί της θεωρούν νεκρό αλλά και το διάστημα που οι πρόγονοί τους είχαν κάποτε κατακτήσει.

Ο κύκλος της γέννησης και του θανάτου έχει σταματήσει. Αντίθετα, οι υπάρχουσες προσωπικότητες είναι αποθηκευμένες στη μνήμη των υπολογιστών που διατηρούν την πόλη στη ζωή. Με άγνωστα κριτήρια επιλέγονται αυτοί που θα έρθουν στη ζωή και θα περάσουν περίπου μία χιλιετία στην πόλη πριν εξαϋλωθούν μέχρι να ξανάρθει η σειρά τους. Κάθε φορά που επανέρχονται θυμούνται όσα έχουν επιλέξει να κρατήσουν στη μνήμη τους.

Όμως σε κάποια στιγμή η αλυσίδα αυτή σπάει όταν γεννιέται μετά από χιλιάδες αιώνες κάποιος που δεν έχει ξαναζήσει ποτέ στο παρελθόν και επιθυμεί να μάθει τι βρίσκεται έξω από τα περιορισμένα όρια της πόλης του.

Ο Κλάρκ προβλέπει με άνεση την πρόοδο της τεχνολογίας αλλά και τις επερχόμενες αλλαγές στο κλίμα ήδη από τη δεκαετία του πενήντα. Επιπλέον δίνει άπειρο υλικό στους διαδόχους του. Είναι εύκολο να διακρίνει κανείς πως επηρέασε τον Ουελμπέκ (βλέπε το θέμα της μνήμης στο Πιθανότητα ενός νησιού), τον Ιάν Μπανκς (πχ. ο ρόλος των υπολογιστών στα υπέροχα Culture Novels) και άλλους πολλούς.

Ένα ευχάριστο ανάγνωσμα και απόλυτο must για τους λάτρεις της επιστημονικής φαντασίας.

* Η έκδοση που έχει είναι από την σειρά SF Masteρworks της Gollancz.

Will Elliot - The Pilo Family Circus

'Ενα ακόμα αλλόκοτο βιβλίο που θα αρέσει σε όσους λατρεύουν το gore και το splatter. Καθώς εμένα αυτά δεν μου λένε τίποτα το εγκατέλειψα στην 85η σελίδα παρά τις υπέροχες κριτικές που παραθέτουν οι εκδότες Quercus.

Upamanyu Chaterjee - Weight Loss

Ένα πραγματικά αλλόκοτο βιβλίο που θα μπορούσε να είναι η έντυπη εκδοχή του ινδικού Nip/Tuck.

Πρώτα απ’όλα παρά τον τίτλο η απώλεια βάρους δεν παίζει και πολύ μεγάλο ρόλο σε αυτό το βιβλίο. Φαντάζομαι πως ο συγγραφέας προσπάθησε να την χρησιμοποιήσει ως εργαλείο για να μας μεταδώσει τον τιτίζικο χαρακτήρα του ήρωά του Μπόλα.

Η πλοκή περιστρέφεται γύρω από τις σεξουαλικές περιπέτειες αυτού ελαφρώς σεξοπορνοδιεστραμμένου bisexual Ινδού και μία μικρής παρέας ανθρώπων που τον συνοδεύουν από τα εφηβικά του χρόνια μέχρι τον πρόωρο θάνατό του.

Ο θάνατος επέρχεται καθώς η μανία του με το σεξ - και ειδικότερα με το σεξ με ένα ζευγάρι πάμφτωχων συμπατριωτών του από μία χαμηλότερη κάστα - καταλήγει σε διάφορες απίστευτα θλιβερές καταστάσεις.

Ενδιαφέροντα στοιχεία του βιβλίου είναι τόσο η απεικόνιση της σεξουαλικής στέρησης και άγνοιας που επικρατεί στην Ινδία όσο και ο ταχύτατος εκσυγχρονισμός των ηθών, των συνηθειών και του τρόπου ζωής ενός μεγάλου κομματιού της. Για παράδειγμα οι φίλοι του Μπόλα κάνουν κόκα και ανοίγουν γυμναστήριο το οποίο μετατρέπεται σε κέντρο διαλογισμού και ευεξίας.

Μάλλον ένα ενδιαφέρον ανάγνωσμα αλλά δεν θα χάσετε και τίποτα εάν το παραλείψετε.

* Η έκδοση με το απίθανο εξώφυλλο είναι των λατρεμένων εκδόσεων Penguin

Γιουυνγκ Τσανγκ - Αγριόκυκνοι

Αυτό το βιβλίο το είχα βρει πολλές φορές μπροστά μου αλλά τελικά το έπιασα στα χέρια μου μόνο όταν ξέμεινα και το βρήκα στη βιβλιοθήκη της μαμάς μου.

Δεν είναι αριστούργημα λογοτεχνικά. Η αξία του έγκειται στο ότι αποτελεί μία προσωπική μαρτυρία για το πώς ακριβώς βίωσαν οι άνθρωποι στην Κίνα τα χρόνια του Μάο.

Περιγράφει πολλά απίστευτα για την καθημερινή ζωή στην Κίνα πριν και μετά την επιβολή του Μάο. Ίσως το πιο εντυπωσιακό είναι η σκληρότητα των Κινέζων, η μικρότητά τους αλλά και η απανθρωπιά των βασανιστηρίων στα οποία υπέβαλαν τους γείτονες, τους φίλους, τους γνωστούς τους και γενικά οποιονδήποτε τους έδωσε έστω και την παραμικρή αιτία σε οποιαδήποτε στιγμή της ζωής τους. Μπόρεσαν να βιώσουν σε αυτό το βαθμό κάθε μικροπρεπές τους ένστικτό απλά και μόνο πηγαίνοντας στις αρχές με οποιαδήποτε κατηγορία ήταν της μόδας εκείνη τη στιγμή.

Εάν ο Παμούκ στο Χιόνι – για το οποίο γράφω παρακάτω- καταφέρνει να κάνει τους αναγνώστες του να αγαπήσουν όλους του Τούρκους, η Τσάνγκ σου δίνει κάθε λόγο να αντιπαθήσεις τους συμπατριώτες της.

Η μεγάλη επιμορφωτική αξία του βιβλίου έγκειται στο ότι επιτέλους εξηγεί στους μή- Κινέζους τι ακριβώς ήταν η συλλογική παράκρουση που ονομάζεται πολιτιστική επανάσταση. Μία καταδίωξη οποιουδήποτε αξιωματούχου αδιακρίτως του Κομμουνιστικού κόμματος εμπνευσμένη από το Μάο και το στενό του περιβάλλον με στόχο να διατηρήσει ο πρόεδρος τον έλεγχο του κομματικού μηχανισμού. Είναι τόσο ασύλληπτο το τι έγινε και τόσο δύσκολο να το μεταφέρει οποιοδήποτε ιστορικό βιβλίο ή άρθρο που για αυτό και μόνο το λόγο πρέπει οπωσδήποτε να διαβάσετε αυτό το βιβλίο.

* Το πολυσέλιδο και πολύ προσωπικό αυτό πόνημα εκδόθηκε στα Ελληνικά από την Εστία.

Ορχάν Παμούκ - Χιόνι

Μια και μετά τις διακοπές είχα τόση πολλή δουλειά που δεν προλάβαινα να κοιμηθώ πόσο μάλλον να καταγράψω τις εντυπώσεις μου για τα βιβλία που διάβασα, θα προσπαθήσω κατόπιν εορτής να αναπληρώσω τον χαμένο χρόνο.

Ξεκινώ με το Χιόνι του Ορχάν Παμούκ γιατί είναι το πιο επίκαιρο από τα βιβλία που έχω διαβάσει – ιδίως μετά την εκλογή του Γκιούλ στην προεδρία και το άνοιγμα του κεφαλαίου «μαντίλα στα πανεπιστήμια». Διηγείται την ιστορία ενός Τούρκου ποιητή που για πολιτικούς λόγους αναγκάζεται να καταφύγει στη Γερμανία. Αρκετά χρόνια μετά ο Κα, που προέρχεται από εύρωστη οικογένεια της Κωνσταντινούπολης και πέρασε τη ζωή του κάνοντας όνειρα πως σχετικά εύκολα η Τουρκία μπορεί να γίνει Ευρωπαϊκή χώρα, επιστρέφει στη χώρα του για την κηδεία της μητέρας του.

Μία εφημερίδα της Κωνσταντινούπολης του προσφέρει την ευκαιρία να ταξιδέψει στην πόλη Καρς για να καλύψει δημοσιογραφικά τις τοπικές εκλογές – στις οποίες αναμένεται να επικρατήσει ένας επίσης ποιητής και πρώην συμφοιτητής του Κα που στο μεταξύ έχει γίνει ισλαμιστής.

Η δημοσιογραφική του αποστολή έχει όμως και έναν άλλο σκοπό, να καλύψει τις αυτοκτονίες νεαρών μουσουλμάνων φοιτητριών στις οποίες απαγορεύεται να συνεχίσουν την εκπαίδευσή τους εάν δεν πάψουν να φορούν μαντίλα.

Δεν θα μπω στις λεπτομέρειες της πλοκής. Η ουσία του βιβλίου είναι πως με τον μοναδικό του τρόπο ο Παμούκ καταφέρει να μεταδώσει στους αναγνώστες πολλά από τα ρεύματα και τους τύπους ανθρώπων που υπάρχουν σήμερα στην Τουρκία.

Κατανοεί κανείς τους προβληματισμούς τους, τα κίνητρα που τους οδηγούν στις αποφάσεις τους και χτίζουν τις πεποιθήσεις τους τροφοδοτώντας τη μοίρα τους και μέσα από αυτά αποκαλύπτονται τα πολλά αδιέξοδα που αντιμετωπίζει η τουρκική κοινωνία.

Ακριβώς λόγω των παραπάνω, αλλά και γιατί ο Παμούκ είναι ένας φανταστικά χαρισματικό συγγραφέας γεμάτος αγάπη για τη χώρα του και τους ανθρώπους της, διαβάζοντας αυτό το βιβλίο νιώθεις αγάπη και συμπάθεια για τον λαό της Τουρκίας ανεξαρτήτως πεποιθήσεως – αν και πρέπει να πω πως δεν μιλά για κανέναν Γκρίζο Λύκο.

Παραδόξως αυτοί που καταλήγεις να συμπονάς περισσότερο δεν ανήκουν στις φτωχές μάζες αλλά στις πλούσιες εξευρωπαϊσμένες οικογένειες τις Κωνσταντινούπολης, κάτι τύπους σαν τον Κα γιατί πλέον καταλαβαίνεις πως μάλλον πετούν στα σύννεφα ή τουλάχιστον έτσι φαίνεται σε όλους τους συμπατριώτες τους.

Τρία πράγματα που μου έκαναν εντύπωση:

- Ο Παμούκ πρέπει να κάνει ένα υπέροχο λογοπαίγνιο στα τουρκικά.
Κα – το όνομα του ήρωα
Καρ – η τουρκική λέξη για το χιόνι
Καρς – το όνομα της χιονισμένης πόλης που διαδραματίζεται το βιβλίο.

- Στην Τουρκία υπάρχουν μουσεία για την γενοκτονία των Αρμενίων εξηγεί ο Παμούκ, μόνο που αναφέρονται στη γενοκτονία που πραγματοποίησαν οι Αρμένιοι με θύματα τους Τούρκους!

- Ο Παμούκ είναι πολύ πιο απολαυστικός σε ελληνική μετάφραση απ'ότι σε αγγλική για λόγους που δεν έχω τα απαραίτητα εφόδια για να κατανοήσω.

* Το βιβλίο εξέδωσε στα ελληνικά η Ωκεανίδα.

Αρκάς – Εχθροί εξ Αίματος

Δεν γνωρίζω ούτε έναν Έλληνα κάτω των 50 που να μην λατρεύει τον Αρκά. Πρέπει να είναι ο πιο αγαπητός άνθρωπος των ελληνικών τεχνών και γραμμάτων και ας κρατά το χαμηλότερο προφίλ – όποιος μπορέσει να βρει έστω και μία φωτογραφία του ας μου την στείλει, τον παρακαλώ πολύ.

Έτσι κάθε νέα δουλειά του μοιραία εξαφανίζεται ταχύτατα από τα ράφια. Ακόμα καλύτερα, την διαβάζουν όλοι όσοι την αγοράζουν, την ξαναδιαβάζουν και τη δανείζουν και στους φίλους τους. Εικάζω ότι εκτός από ο πιο αγαπητός είναι και ο πιο πολυδιαβασμένος.

Για να μπω επιτέλους στο θέμα, βρήκα τους Εχθρούς, ένα θεατρικό (!), στα ράφια ενός βιβλιοπωλείου στο Ν. Μαρμαρά Χαλκιδικής, το αγόρασα αμέσως και το διάβασα μέσα σε δύο ωρίτσες. Κάθε λίγο και λιγάκι ξεκαρδιζόμουν στα γέλια.

Το έργο διαδραματίζεται στο εσωτερικό ενός ανθρώπινου οργανισμού του οποίου ο εγκέφαλος έχει πέσει σε κώμα. Ο οργανισμός πρέπει να ανήκει σε Έλληνα γιατί αμέσως τα όργανά του αρχίζουν να δολοπλοκούν για να εξασφαλίσουν το καλύτερο γι΄αυτά και μόνο. Εάν αυτό δεν είναι εφικτό τότε οι προσπάθειες στρέφονται στο να κάνουν χαλάστρα στους υπόλοιπους π.χ. προσπαθώντας να μποϋκοτάρουν την μεταμόσχευση όσων οργάνων θα μπορούσαν να σωθούν.

Δεν σας λέω τι συμβαίνει στο τέλος. Μόνο ότι το παχύ έντερο είναι απολαυστικό.

* Η έκδοση σε μέγεθος τσέπης των Γραμμάτων είναι υπέροχη αν και δεν καταλαβαίνω ποια όργανα απεικονίζονται στα σχέδια του Αρκά.

Μαργιάν Σατραπί - περσέπολις 2

Όπως και στο πρώτο μέρος του αυτοβιογραφικού κόμικ της Σατραπί, η απλότητα της γραφής και της εικονογράφησης συγκινούν, ενημερώνουν και διασκεδάζουν χωρίς ποτέ η δουλειά της να γίνεται μελό.

Αυτός ο δεύτερος τόμος που εκδόθηκε στην Ελλάδα, όπως και ο πρώτος, περιλαμβάνει τη μετάφραση δύο γαλλικών τόμων. Αφηγείται τη ζωή της έφηβης και μόνης πλέον Σατραπί στην Αυστρία, όπου την έστειλαν στα 14 της οι γονείς της για να ξεφύγει από τον πόλεμο, και στη συνέχεια στο Ιράν που επέστρεψε για λίγα χρόνια πριν αποφασίσει να εγκατασταθεί μόνιμα στην Ευρώπη.

Μας μεταφέρει τόσο τις δοκιμασίες που περνά ένας πρόσφυγας από μία χώρα που έχει δαιμονοποιηθεί στη Δύση, όσο και αυτές που πέρασαν και εξακολουθούν να περνούν γυναίκες και άνδρες στο θεοκρατικό Ιράν.

Έχω όμως μία απορία - γιατί βρήκα το βιβλίο στο παιδικό τμήμα του Ιανού; Δεν νομίζω πως η σεξουαλική αφύπνιση μία νεαρής Ιρανής, η μύησή της στη χρήση και εμπορία ναρκωτικών ή το διαζύγιό της απεύθυνονται σε άτομα κάτω των 12 παρά το γεγονός ότι πρόκειται για κόμικ.

Η δουλειά της Σατραπί μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο και ήταν μάλιστα η πρώτη ταινία κόμικ που συμμετείχε στο διαγωνιστικό μέρος του Φεστιβάλ των Κανών. Ανυπομονώ!

* Η πράσινη δεύτερη έκδοση είναι και αυτή από το "Ηλίβατον".

Jill Kargman – Momzillas

Η νεοϋορκέζικη εκδοχή του «Μαμάδες Βορείων Προαστίων». Αυτό σημαίνει καταρχήν πως μιλάμε για πραγματικά αστρονομικά πλούσιους ανθρώπους οπότε εάν θέλετε χρησιμοποιείτε το βιβλίο και σαν οδηγό στα καλύτερα καταστήματα της Νεάς Υόρκης.

Στην ελληνική εκδοχή της ίδιας πάνω κάτω ιστορίας, οι μάνες κάνουν απλώς ότι μπορούν για να ξεφορτωθούν τα παιδιά τους. Στην Νέα Υόρκη από την άλλη αυτό συνδυάζεται με μία πρωτοφανή μανία να αποκτήσουν τα παιδιά τους την καλύτερη μόρφωση από όλα τα υπόλοιπα.

Κατά τα άλλα πρόκειται για ένα ευχάριστο βιβλίο που απέχει πολύ από την αριστουργηματική λογοτεχνία αλλά μπορεί να αποδειχθεί ιδιαίτερα χρήσιμο και διδακτικό για εμάς τις μαμάδες οι οποίες, έστω και χωρίς να το θέλουμε, γινόμαστε πολλές φορές εξαιρετικά ανταγωνιστικές.

Επίσης είναι ένας ύμνος στην υπομονετική νύφη που δε βγάζει κουβέντα ότι και να της κάνει -η άθλια στην περίπτωση της ηρωίδας Hannah - πεθερά για να μην τα χαλάσει με τον άνδρα της. Να συγκρατήσω το παράδειγμα γιατί σε αυτό το θέμα τώρα τελευταία έχω υποτροπιάσει.

*Μια κοριτσίστικη και καλόγουστη έκδοση της Harper.
Εάν πέσει στα χέρια σας διαβάστε τα απίστευτα ευχαριστήρια που συμπεριλαμβάνουν από τις γυναίκες της οικογένειας Heinz – όπως κέτσαπ, μαγιονέζα κλπ – μέχρι τη Britney Spears!

J.K. Rowling – Ο Χάρι Πότερ και οι Κλήροι του Θανάτου

Αισθάνομαι υπέροχα που επιτέλους διάβασα και το τελευταίο βιβλίο της σειράς. Το περίμενα σχεδόν επτά χρόνια!

Θα προσπαθήσω να μην αποκαλύψω το τι συμβαίνει στο τέλος γιατί ξέρω πολλούς που δεν πρόλαβαν να το αγοράσουν ακόμα και άλλους που περιμένουν την ελληνική έκδοση.

Για όλους όσους αγαπούν τον Χάρι και τον κόσμο του είναι ένα συγκινητικό αντίο. Πολλές απορίες λύνονται, όπως για παράδειγμα ο ρόλος του Snape, μαθαίνουμε τι κάνουν όλοι οι πρωταγωνιστές με τη ζωή τους, και γενικά μένουμε ικανοποιημένοι.
Πάντως ίσως τελικά θα ήταν καλύτερο ένα ακόμη πιο δραματικό τέλος.

Προσπαθώντας να αφήσω στην άκρη το πόσο αγαπώ τη σειρά, τον υπέροχο, φανταστικό κόσμο που έγραψε για μας η Ρόουλινγκ, πρέπει να πως αυτό που εκτιμώ περισσότερο στη δουλειά της είναι πως κατάφερε να μεγαλώσει ο ήρωάς της από βιβλίο σε βιβλίο.


Ξεκίνησε ένα αθώο παιδάκι και ωρίμασε πραγματικά σταδιακά, ανακαλύπτοντας στην πορεία όχι μόνο τις ευθύνες που του αναλογούν αλλά και τα κορίτσια, τις δυσκολίες αλλά και την ομορφιά της φιλίας κοκ.

Να προσθέσω επίσης πως και σε αυτό το βιβλίο, η Ρόουλινγκ έχει υιοθετήσει πολλά στοιχεία από μεγάλα μυθιστορήματα δράσης και φαντασίας όπως επίσης από μύθους και παραδόσεις διάφορων λαών.

Η προφανέστερη αναφορά είναι στο δαχτυλίδι του Άρχοντα – δεν λέω περισσότερα για τους λόγους που εξήγησα παραπάνω.

Χάρι Πότερ θα μου λείψεις αν και χαίρομαι που επιτέλους τελείωσε αυτή η πολύχρονη αναμονή. Ανυπομονώ να σε ξαναδιαβάσω αλλά και να σε ανακαλύψει η κόρη μου.

* Μόλις συνειδητοποίησα πως η Bloomsbury έχει βγάλει και έκδοση ενηλίκων!

Αντώνης Σουρούνης – Το Μονοπάτι στη Θάλασσα

Μια και η αυτοβιογραφία του Σουρούνη είναι και το πρώτο βιβλίο του που διαβάζω – λόγω της απίστευτα περιορισμένης επιλογής στο κατάστημα του High Speed- δεν αισθάνομαι πως ξέρω αρκετά πράγματα για να σχολιάσω τη γραφή του.

Όμως βρήκα το βιβλίο συγκινητικό γιατί περιγράφει τη ζωή των πάμφτωχων Θεσσαλονικιών τις δεκαετίες του ’40 και του ’50. Ανάμεσα σε αυτούς ήταν και ο πατέρας μου, ποτέ όμως δεν έχει μιλήσει για την περίοδο αυτή ουσιαστικά. Μόνο κάτι μισόλογα για το γεγονός ότι άλλαξαν 27 σπίτια σε δύο μόλις χρόνια και τις δουλειές που έκανε ως μικρός και πεντάρφανος πρόσφυγας.

Έτσι οι περιγραφές του Σουρούνη μου άνοιξαν για πρώτη φορά ένα παράθυρο στον κόσμο του. Ακόμα προσπαθώ όμως να φανταστώ το μέγεθος της απόγνωσής του πατέρα μου και των αδελφών του. Ο Σουρούνης ήταν φτωχός αλλά τουλάχιστον είχε σπίτι και οικογένεια, ενώ οι δικοί μου δεν είχαν αυτές τις τρομερές για την εποχή πολυτέλειες.

* Ένα γλυκόπικρο βιβλίο για ένα κόσμο που χάθηκε ανεπιστρεπτί από τις εκδόσεις Καστανιώνη.

DBC Pierre - Τα μισόλογα της Λουντμίλα

Τι ψυχρολουσία για όποιον έχει διαβάσει το πρώτο βιβλίο του Pierre, το υπέροχα πρωτότυπο, κωμικοτραγικό “Μικρός Θεός Βέρνον”!

Σε αντίθεση με τον διασκεδαστικό και αβίαστα γραμμένο Βέρνον τα «Μισόλογα» - που σημειώστε τα σήκωσα με το που τα είδα μπροστά μου- είναι ένας ύμνος στην προσπάθεια της συγγραφής με το ζόρι.

Η υπόθεση είναι εξαιρετικά εξεζητημένη. Έχω την εντύπωση πως προσπαθεί να μιμηθεί το φανταστικό Middlesex του πατριώτη –πολύ θα θέλαμε- Jeffrey Eugenides καθώς περιστρέφεται μερικώς γύρω από ένα ζευγάρι σιαμαία, τους αδελφούς Χιθ, που οι γιατροί τους δεήσανε να διαχωρίσουν χειρουργικά μόνο αφού έκλεισαν τα 30.

Τα δύο αυτά μέχρι πρότινος τέρατα της φύσης στη συνέχεια πετιούνται έξω από το άσυλο που τα προστάτευε από τον σκληρό αυτό κόσμο λόγω ενός κύματος ιδιωτικοποίησης. Στην προσπάθεια του ενός από τους δύο να χάσει την παρθενιά του καταλήγουν στην μέση ενός εμφυλίου σε μία πρώην σοβιετική δημοκρατία. Εκεί γνωρίζουν μία κουκλάρα που βιώνει τα δεινά του πολέμου.

Ίσως το καλύτερο σημείο του βιβλίου είναι η σταδιακή πτώση των ντόπιων στην ανέχεια. Κατά τα άλλα αυτή η τρομερή προσπάθεια να δείξει ο συγγραφέας πόσο κατέχει όλα τα μεγάλα θέματα που παίζουν αυτή τη στιγμή στον πλανήτη – εμπόριο γυναικών, κατάρρευση κομμουνισμού, επέλαση φιλελευθερισμού κλπ- είναι μάλλον υπερβολική. Στην πορεία αυτός ο αχταρμάς αποδεικνύεται εντελώς ανούσιος καθώς όλα τα θέματα τα ακουμπά τελικά επιφανειακότατα.

Τέλος – και δεν το πιστεύω ότι το γράφω αυτό για τον συγγραφέα του Βέρνον - η γλώσσα στο αγγλικό πρωτότυπο είναι τόσο επιτηδευμένη και υπερβολικά έξυπνη που μετά από 12 χρόνια στη Βρετανία, δουλεύοντας αποκλειστικά με κείμενα στα Αγγλικά για χρόνια, δεν μπορώ να καταλάβω τα μισά από όσα διαβάζω.

Δεν ξέρω τι έκανε ο Αύγουστος Κορτώ στη μετάφραση εάν και είμαι τόσο περίεργη να μάθω που θα κάνω μου φαίνεται μία εξαίρεση και θα διαβάσω το βιβλίο και στα Ελληνικά!

* Η έκδοση που έχω είναι της πολυαγαπημένης faber and faber.

Μισέλ Ουελμπέκ - Η δυνατότητα ενός νησιού

Για λάτρεις της επιστημονικής φαντασίας που το ταίρι τους δεν πτοείται από μεγάλες και απότομες μεταβολές στην διάθεσή τους που οφείλονται στην ανάγνωση πονημάτων για τη ματαιότητα του κόσμου τούτου!


Για να εξηγηθώ, τελείωσα το βιβλίο του Ουελμπέκ πριν από αρκετές εβδομάδες αλλά δεν έχω γράψει γι’αυτό μέχρι τώρα για δύο λόγους. Δεν είχα καθόλου, μα καθόλου, χρόνο και ένιωσα την ανάγκη να βάλω κάποια απόσταση ανάμεσα σε μένα και σε αυτό το βιβλίο και τη διάθεση στην οποία με έβαλε.

Αρκεί να σας πω πως όσες μέρες το διάβαζα ήμουν ευερέθιστη, κυκλοθυμική, και γενικότερα αναστατωμένη ψυχολογικά.

Η κοσμοθεωρία του Ουελμπέκ – οι άνδρες θέλουν μουνί και τίποτε άλλο, το ύψιστο όνειρο του ανθρώπινου είδους είναι η αθανασία με αποτέλεσμα η διαδικασία της γήρανσης να προκαλεί κατάθλιψη και ηθική κατάπτωση- επαναλαμβάνεται αυτή τη φορά σε ένα βιβλίο επιστημονικής φαντασίας. Η διήγηση γίνεται από τον πρωταγωνιστή και δύο κλώνους του που ζουν περίπου μία χιλιετία αργότερα.

Όπως καταλαβαίνετε το θέμα του βιβλίου είναι σκοτεινό και το γεγονός ότι έχει γραφτεί από έναν Γάλλο το κάνει ακόμη σκοτεινότερο. Μπορεί να είμαι προκατειλημμένη αλλά πίστευα και πιστεύω πως οι Γάλλοι είναι εξαιρετικοί γνώστες των σκοτεινότερων λειτουργιών της ανθρώπινης ψυχής. Δεν έχετε παρά να διαβάσετε τους κλασσικούς τους. Δεν αφιερώνουν σχεδόν ούτε μία πρότασή τους σε χαρακτήρες χωρίς ύπουλα ή τουλάχιστον κρυμμένα κίνητρα, σε ανθρώπους που έχουν στο μυαλό τους το γενικό καλό ή αυτό του γείτονά τους. Και όταν τους ξεφύγει κάποια τέτοια αναφορά, τους παρουσιάζουν ως τους χαζούς του χωριού.

Ο Ουελμπέκ δεν αποτελεί εξαίρεση αλλά η θεματολογία του περιστρέφεται γύρω από τους προβληματισμούς της εποχής μας, όπως η κλωνοποίηση, η καταστροφή του περιβάλλοντος, η τρομοκρατία και ο ρόλος της θρησκείας.

Και είναι ο μόνος Γάλλος συγγραφέας που μετρά στο σημερινό σαξωνο-λατινο-κρατούμενο λογοτεχνικό στερέωμα γιατί κάνει αυτή τη δουλειά εξαιρετικά καλά. Ο άνθρωπος έχει διαύγεια μόνο που αυτή σε οδηγεί στην ενδοσκόπηση των πιο άθλιων πλευρών της ανθρώπινης φύσης σου.

Περιττό να σας πω πως στο κατά Ουελμπέκ τέλος ακόμη και με την αθανασία δεν είναι ικανοποιημένοι οι άνθρωποι γιατί και αυτήν ακόμα στραβά, κακά κι ανάποδα την επιβάλουν. Αυτά.

*Διάβασα το βιβλίο στα Αγγλικά λόγω κεκτημένης ταχύτητας - το βρήκα μπροστά μου στον Ελευθερουδάκη. Μόλις είδα την τιμή της μετάφρασης στο Greek Books ξαλάφρωσα. Η ελληνική έκδοση κοστίζει 18 ευρώ - με την έκπτωση- ενώ η αγγλική του Phoenix μόλις 12. Αφήστε που ο Ουελμπεκ ζει στην Ιρλανδία οπότε είναι η καλύτερη επιλογή μετά τα Γαλλικά που τα φοβάμαι και λίγο αυτήν την περίοδο καθώς μου έχουν σκουριάσει.

Βαγγέλης Χατζηγιαννίδης - Οι Τέσσερις Τοίχοι

Μου αρέσει ότι το blog λειτουργεί σας αρχείο των ωρών που περνώ διαβάζοντας αλλά και των λόγων που με οδηγούν να αγοράσω ένα βιβλίο – οι οποίοι προς το παρόν αποδεικνύονται αρκετά επιφανειακοί.

Τους Τέσσερις Τοίχους δεν θα μου είχε περάσει από το μυαλό να τους διαβάσω εάν ο Παπασωτηρίου στην Πανεπιστήμιού δεν φιλοξενούσε την αγγλική τους μετάφραση στη βιτρίνα του. Τόσο το γεγονός ότι μεταφράστηκε στα αγγλικά όσο και η όμορφη αγγλόφωνη έκδοση με οδήγησαν να ψάξω να βρω το ελληνικό πρωτότυπο – μόλις βρήκα κάποια χρήματα καθώς η αγορά βιβλίων στην Ελλάδα είναι ακριβό χόμπι.

Για να μπω επιτέλους στο ψητό, το βιβλίο διηγείται την αλλόκοτη ιστορία της δημιουργίας ενός εξαιρετικού προϊόντος, ενός «αγγελικού» μελιού, από έναν τιτίζη μέχρι αηδίας νησιώτη, του Π. Ροδακή, και από τη Βάγια, μία κυνηγημένη που φέρνει στην πόρτα του η μοίρα.

Το μέλι, που προκαλεί μία έκσταση σε όποιον το δοκιμάζει ακόμη και σε απειροελάχιστες ποσότητες, γίνεται τόσο περιζήτητο που τελικά, αντί να φέρει ευτυχία στους δημιουργούς του, αποδεικνύεται η Νέμεσίς τους.

Η εξαιρετικά καλαίσθητη, συγκρατημένη και ελεγχόμενη γραφή του Χατζηγιαννίδη, εντελώς απαλλαγμένη από φιοριτούρες και συναισθηματισμούς, μου άρεσε γιατί μπορώ να φανταστώ πως και ο ίδιος ο πρωταγωνιστής του βιβλίου κάπως έτσι, ψύχραιμα, λιτά, και χωρίς πουριτανισμούς θα έγραφε. Με σόκαρε γιατί χωρίς περιστροφές και δράματα παραθέτει ανατριχιαστικές σκηνές και λεπτομέρειες. Δεν σας λέω παραπάνω για να μη σας το χαλάσω.

Να επισημάνω πως η ιστορία και αυτού του βιβλίου – όπως και της Μανανεδάκη – θα μπορούσε να διαδραματίζεται άνετα εκτός Ελλάδας και σίγουρα οπουδήποτε στη Μεσόγειο αρκεί να άλλαζαν δύο-τρία ονόματα. Ίσως σε αυτό να οφείλεται η μόνιμη αίσθηση ότι κάτι λείπει παρά την τρομερή εφευρετικότητα του συγγραφέα.

* Την σαφώς πιο μουντή από την αγγλική έκδοση του βιβλίου έκανε Το Ροδακιό.

Κατερίνα Μανανεδάκη - Ουουου Μοιχεύσεις

Φοβάμαι πως θα διαβάσω όλα τα βιβλία παραλίας που κυκλοφορούν πριν φτάσω στις παραλίες έτσι όπως πάω. Μάλλον φταίει ο ζεστός καιρός των τελευταίων ημερών.

Τέλος πάντων, δεν έχω να πω πολλά για το βιβλίο της Μανανεδάκη. Μας δίνει ακριβώς ότι γράφει στο κουτί – μία ανώδυνη ερωτική ιστορία που απευθύνεται κυρίως σε παντρεμένες σαραντάρες. Έτσι το νοικοκυριό, οι απαιτήσεις της οικογενειακής ζωής, και η πλήξη που φαίνεται πως συνεπάγεται ο έγγαμος βίος μετά από μερικά χρόνια, είναι τα κύρια θέματα γύρω από τα οποία περιστρέφεται η πλοκή του βιβλίου.

Και καθώς τα παραπάνω απασχολούν εκατομμύρια γυναίκες στο δυτικό κόσμο, ανεξαρτήτως εθνικότητας, δεν αποτελεί έκπληξη πως το βιβλίο σύντομα θα μεταφραστεί στα γερμανικά όπως μας πληροφορεί το οπισθόφυλλο.

Φαντάζομαι πως στην εκδοτική αυτή επιτυχία ρόλο παίζει και το γεγονός πως οι χαρακτήρες του Ουουουου δεν έχουν καμία ελληνική ιδιαιτερότητα. Θα μπορούσαν να είναι οι κάτοικοι μίας όποιασδήποτε ευρωπαϊκής μεγαλούπολης. Απλά, στο συγκεκριμένο κείμενο, η μεγαλούπολη αυτή τυχαίνει να είναι η Αθήνα.

Με όλα αυτά ως δεδομένα, θέλω να πω πως μου άρεσε πολύ το γεγονός ότι το βιβλίο δεν κρίνει, δεν κατακρίνει και δεν δαιμονοποιεί κανέναν από τους χαρακτήρες του. Κανένας δεν είναι αποκλειστικά θύτης και κανείς αποκλειστικά θύμα. Μάλιστα στο τέλος όλοι βγαίνουν λάδι, φιλιωμένοι και αλλαγμένοι προς το καλύτερο!

* Εκδόσεις Λιβάνης

Douglas Couland - JPod

Διαβάζοντας ένα βιβλίο του Κόπλαντ καταλαβαίνει κανείς περισσότερα πράγματα για τον δυτικό τρόπο ζωής της εποχής μας παρά εάν διαβάσει και ακούσει όλες τις μπούρδες που γράφονται και μεταδίδονται στον τεχνολογικό βάλτο που λέγεται Ελλάδα μέσα σε ένα χρόνο – μιλάμε για τον άνθρωπο που ευθύνεται για τον όρο Generation X.

Στο JPod, που είναι το πιο πρόσφατο βιβλίο του, ο Κόπλαντ συνεχίζει την προσπάθειά του να χρονογραφήσει την τεχνολογική επανάσταση των τελευταίων δύο δεκαετιών και το κάνει με αρκετό χιούμορ. Η ιστορία περιστρέφεται γύρω από τις περιπέτειες ενός Καναδού που εργάζεται σε μία εταιρεία παραγωγής βιντεοπαιχνιδιών.

Στην πορεία ο Κόπλαντ μας βάζει να σκεφτούμε αρκετά για το κατά πόσο διαφέρει ο εντατικός και εξειδικευμένος τρόπος με τον οποίο εργαζόμαστε από τις εργασιακές συνθήκες της εποχής της φεουδαρχίας και των πρώτων ημερών της εκβιομηχάνισης. Επίσης ακουμπά – ελαφρά- την απίστευτη επιμήκυνση της μετεφηβικής ηλικίας που πλέον για τους περισσότερους, Έλληνες και ξένους διαρκεί μέχρι τα 30.

Μου άρεσε εξαιρετικά η ανάλυσή του για το πώς αντιδρούν οι άνθρωποι χωρίς φαντασία και δημιουργικότητα στα meetings – με φθόνο, οπότε μην τους αποκαλύψετε καμία ιδέα σας γιατί είτε θα τη θάψουν είτε επιχειρήσουν να την κλέψουν.

Στο βιβλίο συμβαίνουν διάφορα κουλά αλλά το καλύτερο – ή το χειρότερο, δεν μπορώ να αποφασίσω - είναι η εμφάνιση του ίδιου του συγγραφέα στο ρόλο του από μηχανής Θεού. Μου άρεσαν επίσης οι προσθήκες των πιο κλασσικών spam όπως και τα διαλείμματα που κάνει συμπεριλαμβάνοντας απρόσμενες πληροφορίες και ψιλικά της καθημερινής ζωής όπως σλόγκαν και τα πρώτα εκατό χιλιάδες δεκαδικά ψηφία του π!!!

*Έχω μία συμπαθητική έκδοση της Bloomsbury μόνο που το ασημί έχει ήδη ξεβάψει.

nuwanda - Ιστορία Μικρή και Διδακτική των Ομολόγων

Μια και αυτές τις ημέρες έκανα διάφορες επαναλήψεις ή σηκώνω όλο κάτι μπλιαχ -βλέπε ουουουου μοιχεύσεις της αρχισυντάκτριας του TV Zapping- τα οποία αφού τα πληρώσω τα παρατάω, ορίστε ένα απολαυστικό και σύντομο link από nuwanda

http://book.attack.gr/?p=332

Marisha Pessl - Specia Topics in Calamity Physics

Το βιβλίο, μία γυμνασιακή ιστορία μυστηρίου πιστή στην παράδοση που ξεκίνησε το Secret History, επικεντρώνεται σε μερικούς μήνες από τη ζωή μίας Ερμιόνης του πραγματικού κόσμου. Η πρωταγωνίστρια είναι εξίσου παντογνώστρια με τη δεσποινίδα Γκρέιντζερ και δεν χάνει ευκαιρία να το δείξει. Αλλά καθώς είναι αμερικανίδα και αρκετά κουλτουριάρα, ο αναγνώστης χρειάζεται να έχει απίστευτα καλή γνώση της αμερικανικής πολιτιστικής ζωής – και ενίοτε της πολιτικής- για να παρακολουθήσει απερίσπαστος τη διήγηση.

Είναι το πρώτο μυθιστόρημα της Πεσλ και με εντυπωσίασε όχι μόνο η στρωτή γραφή της αλλά και το θράσος της – η αθεόφοβη έχει γράψει 650 σελίδες! Το αποτέλεσμα είναι πως ενώ κάποιοι από τους χαρακτήρες - όπως η ίδια η πρωταγωνίστρια και η Eva Brewster - είναι πειστικοί, κάποιοι άλλοι αγγίζουν μόνο την επιφάνεια π.χ. οι τέσσερις από τους πέντε φίλους της.

Πάντως αν το αρχίσετε, ακόμα και αν σε κάποιο σημείο σας κουράσει, διαβάστε το μέχρι τέλους καθώς στις τελευταίες 100 σελίδες όλα παίρνουν μία νέα τροπή.

*Η έκδοση που έχω είναι μία υπέροχα ροζουλί Penguin.

Victoria Hislop - The Island , Το Νησί

Γράφω ξενυχτισμένη καθώς διάβασα το Νησί μονορούφι. Το βιβλίο περιγράφει την ιστορία μίας οικογένειας από την Κρήτη, η ζωή της οποίας σημαδεύτηκε από τη λέπρα πριν την ανακάλυψη της θεραπείας της. Μεγάλο μέρος του διαδραματίζεται στο νησί Σπιναλόγκα που απέχει μόλις 500 μέτρα από τα παράλια της Κρήτης και το οποίο, όπως έμαθα χάρη στην Βρετανίδα κυρία Χίσλοπ, ήταν για πέντε και πλέον δεκαετίες τόπος εξορίας λεπρών.

Πραγματικά για πρώτη φορά απέκτησα μία ιδέα για το τι ακριβώς είναι η λέπρα και πώς επηρεάζει τον οργανισμό. Αυτό ήταν από μόνο του συγκλονιστικά ενδιαφέρον. Η συγκινητική ανθρώπινη ιστορία με την οποία είναι «ντυμένα» τόσο τα στοιχεία για τη λέπρα και το μοναδικό αυτό μέρος στη σύγχρονη ελληνική ιστορία με απορρόφησαν εντελώς! Έτσι αν και διαβάζοντας τις πρώτες σελίδες απογοητεύτηκα από το τουλάχιστον απλοϊκό της γράψιμο – δεν φαίνεται να πηγαίνει για Νόμπελ η γυναίκα- μέσα σε λίγη ώρα έπιασα τον εαυτό μου να κλαίει από συγκίνηση. Αναρωτήθηκα εάν τελικά ο τρόπος που γράφει να εξυπηρετεί τους σκοπούς της διήγησής της αν και αμφιβάλλω πως κάνει κάτι τέτοιο ηθελημένα.

Αν και Βρετανίδα, η συγγραφέας κατάφερε να δώσει το προφίλ της στωικής ελληνίδας μάνας αλλοτινών καιρών αλλά και τον τρόπο ζωής στην Κρήτη πριν την επέλαση των τουριστών - ή τουλάχιστον έτσι νομίζω καθώς γεννήθηκα πολύ αργότερα και δεν έχω καμία προσωπική σχέση με το νησί.

Πάντως τόσο η αρχή όσο και το τέλος του βιβλίου τελικά αδικούν το υπόλοιπο. Φαίνεται πως γράφτηκαν για να συνδέσουν την ιστορία με το παρόν και διαβάζοντάς τις μου φάνηκαν τουλάχιστον άτσαλα γραμμένες και περιττές.

Προσθέτω πως θα γίνει η τέλεια τηλεοπτική σειρά. Τα έχει όλα! Δράμα, τραγωδία, ιστορικά στοιχεία, πολλούς χαρακτήρες που εξελίσσονται στο χρόνο, καλούς, κακούς, ευτυχισμένο τέλος για κάποιους και τραγικό για άλλους. Στην ταινία μάλλον θα το πετσοκόψουν, όπως άλλωστε και το Μαντολίνο του καπετάν Κορέλι.

Παυλίνα Νάσιουτζικ - Μύκονος Μπλούζ

Αν έχετε διαβάσει το «Μαμάδες Βορείων Προαστείων» δε χρειάζεται να ξοδέψετε χρόνο για να διαβάσετε το δεύτερο βιβλίο της κυρίας Νάσιουτζικ. Αν πάλι δεν το έχετε διαβάσει, σας παραπέμπω στο Χρυσά Λογοτεχνικά Βατόμουρα 2006 - http://diavazo.blogspot.com/2007/02/8-2006-4.html.

Αν πάλι επιμένετε ότι και να γίνει να το διαβάσετε ξεκινήστε από τη μέση περίπου γιατί το πρώτο μισό

α) είναι καρμπόν του ΜΒΠ σε τέτοιο σημείο που δεν είσαι σίγουρος αν διαβάζεις το ίδιο βιβλίο για δεύτερη φορά. Μέχρι και χαρακτήρες έχει ξεσηκώσει από το πρώτο της βιβλίο η συγγραφέας όπως μας πληροφορεί στον πρόλογο.

β) είναι επίσης αφιερωμένο στην παράθεση ενός συρφετού χαρακτήρων που όπως και στο ΜΒΠ ζουν μία ζωή μες στην υλική πολυτέλεια, τη συναισθηματική κενότητα, τη μίζερη ματαιοδοξία, τη σεξουαλική ασυδοσία σε συνδυασμό με την απίστευτη κακογαμία και την απέραντη ζηλοφθονία. Από αυτό τον καταιγισμό πληροφόρησης λείπει σχεδόν οποιουδήποτε είδους πλοκή ενώ είναι τόσοι πολλοί οι χαρακτήρες που παραθέτει και τόσα πολλά τα μειονεκτήματα και οι «αμαρτίες» τους που δεν μπόρεσα – ίσως γιατί δεν ήθελα- να παρακολουθήσω ποιά κακογαμημένη νεόπλουτη είναι ποιά.

Τώρα γιατί να θέλουμε να διαβάζουμε βιβλία για τη μίζερη χρηματολαγνία που ούτως ή άλλως όλοι από εμάς βλέπουμε γύρω μας – οκ ίσως όχι σε τέτοιο βαθμό αλλά μυθιστόρημα είναι, δικαιούται να υπερβάλλει λίγο –είναι άλλο ερώτημα. Εγώ σίγουρα πάσχω από μία μικρούλα δόση μαζοχισμού.

Επίσης είχα και την περιέργεια να δω πώς θα συνέχιζε η Νάσιουτζικ γιατί το ΜΒΠ ήταν πρωτότυπο τόσο σε θεματολογία όσο και στον πυκνό, βιαστικό τρόπο γραφής του.

Και καθώς πούλησε τρελά δεν μπορώ να κατηγορήσω την Νάσιουτζικ που αποφάσισε να το επαναλάβει. Άλλωστε έτσι λειτουργεί η παραγωγή των chick-flicks, των βιβλίων για γκόμενες επί το ελληνικότερον.

Αλλά ήμαρτον, δεν αντέχω άλλο τις αμέτρητηες παραπομπές σε μεγάλους συγγραφείς και πνεύματα της διανόησης με μόνο σκοπό να μας αποδείξει η συγγραφέας ότι ναι μεν, γράφει βιβλία που καταναλώνονται ευρέως σαν πασατέμπο γιατί προσφέρουν μία φτηνή τάχα μου ματιά μέσα από την κλειδαρότρυπα των φραγκάτων, αλλά μπορεί και καλύτερα γιατί είναι πραγματικά μία διαβασμένη ως τέκνο γνωστου λογοτέχνη.

Τέλος πάντως, ίσως πρέπει να το διαβάσετε τελικά εάν αγαπάτε να μισείτε.

* Το βιβλίο κυκλοφορεί από Εκδόσεις Λιβάνη

Peter Carey - Theft A love story

Σχεδόν ντρέπομαι να γράφω την άποψη μου για το βιβλίο γιατί ο Κάρεϊ είναι ένας από τους λίγους πραγματικά μεγάλους της εποχής μας. Ενδεικτικά λέω πως ενώ συνήθως με απορροφά η πλοκή σε τέτοιο σημείο που διαβάζω εξαιρετικά γρήγορα, αυτό το βιβλίο το διάβασα όσο πιο αργά μπορούσα για να το απολαύσω όσο το δυνατόν περισσότερο. Και δεν βαρέθηκα ούτε ένα λεπτό ενώ πολλές φορές ξεκαρδίστηκα στα γέλια.

Η πλοκή της Κλοπής - που ασχολείται με τις περιπέτειες δύο αδελφών, ενός καλλιτέχνη στα τριάντα του και του μάλλον σοβαρά αυτιστικού αδελφού του- είναι πυκνή και εντελώς απρόβλεπτη. Και με αυτό δεν εννοώ ότι ο συγγραφέας κρύβει κάποια συγκλονιστική και εύκολη έκπληξη στο μανίκι του παρά το γεγονός ότι πρόκειται σε μεγάλο βαθμό για ιστορία μυστηρίου, αλλά αντίθετα πως χτίζει σιγά σιγά μία συναρπαστική ιστορία.

Κάθε ιστορία έχει τόσες πλευρές όσες και τα πρόσωπα που συμμετέχουν σε αυτή και σε αυτό το βιβλίο εναλλάσσονται οι διηγήσεις των δύο κύριων πρωταγωνιστών. Ο καλλιτέχνης διηγείται γεμάτος άγχος, θυμό και εξάντληση αλλά όλα τα λεφτά είναι πραγματικά οι διηγήσεις του αδελφού, ενός idiot savant για τον οποίο ισχύει απόλυτα το ρητό "Από μικρό κι από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια"

Έχοντας ζήσει μάλιστα με διάφορους καλλιτέχνες και τις μόνιμες αγωνίες τους, μάλλον συμπάσχω με τον καημένο τον Χιου.

* Διάβασα το πρωτότυπο κείμενο αλλά το βιβλίο έχει ήδη μεταφραστεί από τα Ελληνικά Γράμματα. Η δική μου έκδοση, της οποίας το εξώφυλλο έχει όμορφη εμφάνιση και συγκλονιστική αφή είναι της faber and faber

David Mitchell - Black Swan Green

Για δεύτερη φορά αγόρασα βιβλίο του Mitchell γιατί μου άρεσε το εξώφυλλο και για δεύτερη φορά ξεκοκάλισα στην κυριολεξία βιβλίο του μέσα σε δύο ημέρες. Η ιστορία διαδραματίζεται το 1982 - όταν οι Βρετανοί πολέμησαν για τα Φώκλαντ - και περιστρέφεται γύρω από τη ζωή ενός 12-χρονου αγοριού.

Για όσους βρίσκονταν εκείνη την εποχή στη Βρετανία, ή για όσους έχουν διαβάσει τα ημερολόγια του Adrian Mole η ιστορία αλλά και οι συνθήκες που επικρατούσαν τότε στη χώρα είναι πάνω κάτω γνωστά. Εξαιρετική μουσική άφησε εποχή, πανάθλιο φαγητό που ευτυχώς τείνει να εκλείψει μετά τη διατροφική επανάσταση που θα'λεγε κανείς πως έκαναν οι Βρετανοί τη δεκαετία του '90, ξενοφοβία, θεοποίηση της Θάτσερ - ναι τη θεοποίησε την Σιδηρά Κυρία που κέρδισε τον πόλεμο η Βρετανία στις αρχές της δεκαετίας του '80 κι ας μετά στράφηκε εναντίον της - cul de sac και χειραφέτηση των νοικοκυρών. Το βιβλίο μάλιστα ακολουθεί πιστά την ιστορία του Mole αλλά είναι πιο "λογοτεχνικό" εάν μου επιτρέπεται ο όρος.

Ο Mitchell περιγράφει συγκλονιστικά την κουλτούρα του εκφοβισμού που επικρατούσε - και απ'ότι φαίνεται επικρατεί ακόμα - στα βρετανικά σχολεία και που ξεπερνά κάθε ελληνική φαντασία. Πραγματικά σε κάνει να αναρωτιέσαι πώς τα παιδιά αυτού του λαού μεγαλώνουν και σκάνε στην άκρη του δημιουργικού κύματος του πλανήτη και πως μετά από όλα αυτά η χώρα εξακολουθεί να λειτουργεί υποδειγματικά σε σχέση με τη δική μας.

Είναι τόσο καλογραμμένο που όχι μόνο δεν βαρέθηκα ούτε στιγμή αλλά το διάβασα μέσα σε 48 ώρες.

Το βιβλίο απ'όσο γνωρίζω δεν έχει μεταφραστεί ακόμη στα ελληνικά και απορώ ποιος θα καταφέρει να αποδώσει σωστά την εφηβική - και όχι μόνο- αργκό που χρησιμοποιούν οι μαγκιόροι μπόμπιρες του βιβλίου.

* Διάβασα την paperback έκδοση της Sceptre. Το εξώφυλλο είναι δημιουργία των Kai and Sunny που υποψιάζομαι πως ευθύνονται και γι'αυτό της έκδοσης του Cloud Atlas. Πρέπει να το τσεκάρω γιατί το τελευταίο βρίσκεται ακόμη σε μία από τις κούτες της -όχι και τόσο- πρόσφατης μετακόμισης.

Ελλάς Η σύγχρονη συνέχεια - Θάνος Βερέμης & Γιάννης Κολιόπουλος

Αν και μόλις άρχισα να το διαβάζω, ήδη απορώ γιατί δεν διδάσκεται στα σχολεία της χώρας μας αντί για τα διάφορα αμφιλεγόμενα βιβλία ιστορίας που οι κυβερνώντες παραγγέλνουν κάθε τόσο.

Σε αντίθεση με τους συγγραφείς του βιβλίου της ΣΤ' Δημοτικού για το οποίο γίνεται τόσος ντόρος, οι Βερέμης και Κολιόπουλος - και ιδίως ο πρώτος - είναι πασίγνωστοι τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Τα βιβλία τους μάλιστα τα διαβάζουν σχεδόν υποχρεωτκά όλοι όσοι ασχολούνται με την ελληνική ιστορία στα πανεπιστήμια του εξωτερικού και, θέλω να ελπίζω, του εσωτερικού.

Επιπλέον, το "Ελλάς.... " είναι πιο κατανοητό για ένα παιδί 11-12 ετών από αυτό που μόλις εισήγαγαν στην τελευταία τάξη της πρωτοβάθμιας και πραγματεύεται αμφιλεγόμενα θέματα με φυσικότητα και χωρίς δογματισμούς.

Μέχρι το σημείο που έφτασα, ιδιαίτερα μου άρεσε ο όρος Ελληνοφωνία - πώς λέμε francophonie- και οι σχετικές αναφορές. Επίσης ήταν ιδιαίτερα κατατοπιστικό σε ότι αφορά την βυζαντινή ιδεολογική κληρονομιά αλλά και στην ανάδειξη των ηγετικών ομάδων των Ελλήνων τα χρόνια της τουρκοκρατίας. Θα διαφώτιζε πολλά παιδάκια του δημοτικού σε χρόνο ρεκόρ.

Ισμαήλ Κανταρέ - Το γεφύρι με τις τρεις καμάρες

Από τον τίτλο ακόμα ο μέσος Έλληνας θα φέρει στο μυαλό του το θρύλο του Γιοφυριού της Άρτας και αναπόφευκτα, μια και ο Κανταρέ είναι τόσο κοντινός γείτονας – θεωρείται ο μεγαλύτερος αλβανός συγγραφέας- το «δικό μας» γιοφύρι κάπου κάνει την εμφάνισή του και συνδέεται με το δικό του και μέσω αυτού με έναν αλβανικό μύθο.

Την κατασκευή του γεφυριού του Κανταρέ – που όπως και το δικό μας χρειάζεται μία θυσία για να στεριώσει- και την επίδρασή του στη ζωή του χωριού που το φιλοξενεί, περιγράφει ένας αλβανός χριστιανός καλόγερος του 14ου αιώνα.


Ο μύθος που έπλασε ο Κανταρέ πάντως για πρώτη φορά κατάφερε να μου μεταφέρει την αγωνία που μπορεί να αισθάνονταν οι καθημερινοί άνθρωποι των Βαλκανίων, των προπυλαίων δηλαδή της Ευρώπης, βλέποντας την αναπόφευκτη επιβολή των Οθωμανών, της θρησκείας και της κουλτούρας τους να πλησιάζει.

Με βούτηξε προσωρινά στην καθημερινή ζωή της Χερσονήσου της εποχής και αναγνώρισα ένα παρελθόν από το οποίο μπορεί να έχουν βγει και οι δικοί μου άνθρωποι.

Με γύρισε επίσης στα λαϊκά παραμύθια που διάβαζα μικρή αλλά και σε αυτά που μου διηγιόταν η γιαγιά μου, σε έναν παραμυθόκοσμο που δεν απέχει και τόσο πολύ από αυτόν της Βόρειας, τουλάχιστον, Ελλάδας πριν από δύο-τρεις δεκαετίες. Αυτό μάλλον είναι φυσιολογικό μιάς και οι δύο λαοί γειτονεύουν και συνυπάρχουν από τους αρχαίους χρόνους. Αυτό που μάλλον δεν είναι φυσιολογικό είναι πως εγώ για πρώτη φορά διάβασα βιβλίο συγγραφέα από τη γείτονα και έτσι απέκτησα για πρώτη φορά μία εικόνα για το πώς μπορεί να βλέπουν τον εαυτό τους και την ιστορία τους οι διπλανοί.

Από το μυθιστόρημα του Κανταρέ απουσιάζει η προγονολατρεία – ουφ - ενώ την ίδια στιγμή νιώθεις πως πραγματικά διαβάζεις τη δουλειά ενός μεγάλου. Το συστήνω ανεπιφύλακτα εκτός και αν είστε φανατικοί Ελληνάρες που δεν μπορείτε να διαβάσετε κανένα λογοτεχνικό έργο με κατεβασμένες τις κεραίες ανίχνευσης όσων δεν συμφωνούν απολύτως με όσα κολλυβογράμματα μάθαμε στο σχολείο.

Απόσπασμα:

Και στ’ αλήθεια, κατά κάποιο τρόπο, έτσι ήταν. Ο Τούρκος δεν τους είχε πειράξει. Τίποτα δεν άλλαξε, εκτός βέβαια από μία λεπτομέρεια που φαινόταν ασήμαντη, ανάξια λόγου. Αφορούσε την ημερομηνία που είχαν αυτές οι επιστολές. Δεν είχαν την ημερομηνία του έτους 1379 αλλά – κι αυτό ήταν μία από τις σπάνιες απαιτήσεις των Οθωμανών – του έτους 757 της Εγίρας.
Οι δύστυχοι. Είχαν πάει πίσω έξι ολόκληρους αιώνες και γελούσαν και αστειεύονταν. Τι φρίκη!


* Η πολύ όμορφη έκδοση που έχω είναι του Εικοστού Πρώτου