Jill Kargman – Momzillas

Η νεοϋορκέζικη εκδοχή του «Μαμάδες Βορείων Προαστίων». Αυτό σημαίνει καταρχήν πως μιλάμε για πραγματικά αστρονομικά πλούσιους ανθρώπους οπότε εάν θέλετε χρησιμοποιείτε το βιβλίο και σαν οδηγό στα καλύτερα καταστήματα της Νεάς Υόρκης.

Στην ελληνική εκδοχή της ίδιας πάνω κάτω ιστορίας, οι μάνες κάνουν απλώς ότι μπορούν για να ξεφορτωθούν τα παιδιά τους. Στην Νέα Υόρκη από την άλλη αυτό συνδυάζεται με μία πρωτοφανή μανία να αποκτήσουν τα παιδιά τους την καλύτερη μόρφωση από όλα τα υπόλοιπα.

Κατά τα άλλα πρόκειται για ένα ευχάριστο βιβλίο που απέχει πολύ από την αριστουργηματική λογοτεχνία αλλά μπορεί να αποδειχθεί ιδιαίτερα χρήσιμο και διδακτικό για εμάς τις μαμάδες οι οποίες, έστω και χωρίς να το θέλουμε, γινόμαστε πολλές φορές εξαιρετικά ανταγωνιστικές.

Επίσης είναι ένας ύμνος στην υπομονετική νύφη που δε βγάζει κουβέντα ότι και να της κάνει -η άθλια στην περίπτωση της ηρωίδας Hannah - πεθερά για να μην τα χαλάσει με τον άνδρα της. Να συγκρατήσω το παράδειγμα γιατί σε αυτό το θέμα τώρα τελευταία έχω υποτροπιάσει.

*Μια κοριτσίστικη και καλόγουστη έκδοση της Harper.
Εάν πέσει στα χέρια σας διαβάστε τα απίστευτα ευχαριστήρια που συμπεριλαμβάνουν από τις γυναίκες της οικογένειας Heinz – όπως κέτσαπ, μαγιονέζα κλπ – μέχρι τη Britney Spears!

J.K. Rowling – Ο Χάρι Πότερ και οι Κλήροι του Θανάτου

Αισθάνομαι υπέροχα που επιτέλους διάβασα και το τελευταίο βιβλίο της σειράς. Το περίμενα σχεδόν επτά χρόνια!

Θα προσπαθήσω να μην αποκαλύψω το τι συμβαίνει στο τέλος γιατί ξέρω πολλούς που δεν πρόλαβαν να το αγοράσουν ακόμα και άλλους που περιμένουν την ελληνική έκδοση.

Για όλους όσους αγαπούν τον Χάρι και τον κόσμο του είναι ένα συγκινητικό αντίο. Πολλές απορίες λύνονται, όπως για παράδειγμα ο ρόλος του Snape, μαθαίνουμε τι κάνουν όλοι οι πρωταγωνιστές με τη ζωή τους, και γενικά μένουμε ικανοποιημένοι.
Πάντως ίσως τελικά θα ήταν καλύτερο ένα ακόμη πιο δραματικό τέλος.

Προσπαθώντας να αφήσω στην άκρη το πόσο αγαπώ τη σειρά, τον υπέροχο, φανταστικό κόσμο που έγραψε για μας η Ρόουλινγκ, πρέπει να πως αυτό που εκτιμώ περισσότερο στη δουλειά της είναι πως κατάφερε να μεγαλώσει ο ήρωάς της από βιβλίο σε βιβλίο.


Ξεκίνησε ένα αθώο παιδάκι και ωρίμασε πραγματικά σταδιακά, ανακαλύπτοντας στην πορεία όχι μόνο τις ευθύνες που του αναλογούν αλλά και τα κορίτσια, τις δυσκολίες αλλά και την ομορφιά της φιλίας κοκ.

Να προσθέσω επίσης πως και σε αυτό το βιβλίο, η Ρόουλινγκ έχει υιοθετήσει πολλά στοιχεία από μεγάλα μυθιστορήματα δράσης και φαντασίας όπως επίσης από μύθους και παραδόσεις διάφορων λαών.

Η προφανέστερη αναφορά είναι στο δαχτυλίδι του Άρχοντα – δεν λέω περισσότερα για τους λόγους που εξήγησα παραπάνω.

Χάρι Πότερ θα μου λείψεις αν και χαίρομαι που επιτέλους τελείωσε αυτή η πολύχρονη αναμονή. Ανυπομονώ να σε ξαναδιαβάσω αλλά και να σε ανακαλύψει η κόρη μου.

* Μόλις συνειδητοποίησα πως η Bloomsbury έχει βγάλει και έκδοση ενηλίκων!

Αντώνης Σουρούνης – Το Μονοπάτι στη Θάλασσα

Μια και η αυτοβιογραφία του Σουρούνη είναι και το πρώτο βιβλίο του που διαβάζω – λόγω της απίστευτα περιορισμένης επιλογής στο κατάστημα του High Speed- δεν αισθάνομαι πως ξέρω αρκετά πράγματα για να σχολιάσω τη γραφή του.

Όμως βρήκα το βιβλίο συγκινητικό γιατί περιγράφει τη ζωή των πάμφτωχων Θεσσαλονικιών τις δεκαετίες του ’40 και του ’50. Ανάμεσα σε αυτούς ήταν και ο πατέρας μου, ποτέ όμως δεν έχει μιλήσει για την περίοδο αυτή ουσιαστικά. Μόνο κάτι μισόλογα για το γεγονός ότι άλλαξαν 27 σπίτια σε δύο μόλις χρόνια και τις δουλειές που έκανε ως μικρός και πεντάρφανος πρόσφυγας.

Έτσι οι περιγραφές του Σουρούνη μου άνοιξαν για πρώτη φορά ένα παράθυρο στον κόσμο του. Ακόμα προσπαθώ όμως να φανταστώ το μέγεθος της απόγνωσής του πατέρα μου και των αδελφών του. Ο Σουρούνης ήταν φτωχός αλλά τουλάχιστον είχε σπίτι και οικογένεια, ενώ οι δικοί μου δεν είχαν αυτές τις τρομερές για την εποχή πολυτέλειες.

* Ένα γλυκόπικρο βιβλίο για ένα κόσμο που χάθηκε ανεπιστρεπτί από τις εκδόσεις Καστανιώνη.

DBC Pierre - Τα μισόλογα της Λουντμίλα

Τι ψυχρολουσία για όποιον έχει διαβάσει το πρώτο βιβλίο του Pierre, το υπέροχα πρωτότυπο, κωμικοτραγικό “Μικρός Θεός Βέρνον”!

Σε αντίθεση με τον διασκεδαστικό και αβίαστα γραμμένο Βέρνον τα «Μισόλογα» - που σημειώστε τα σήκωσα με το που τα είδα μπροστά μου- είναι ένας ύμνος στην προσπάθεια της συγγραφής με το ζόρι.

Η υπόθεση είναι εξαιρετικά εξεζητημένη. Έχω την εντύπωση πως προσπαθεί να μιμηθεί το φανταστικό Middlesex του πατριώτη –πολύ θα θέλαμε- Jeffrey Eugenides καθώς περιστρέφεται μερικώς γύρω από ένα ζευγάρι σιαμαία, τους αδελφούς Χιθ, που οι γιατροί τους δεήσανε να διαχωρίσουν χειρουργικά μόνο αφού έκλεισαν τα 30.

Τα δύο αυτά μέχρι πρότινος τέρατα της φύσης στη συνέχεια πετιούνται έξω από το άσυλο που τα προστάτευε από τον σκληρό αυτό κόσμο λόγω ενός κύματος ιδιωτικοποίησης. Στην προσπάθεια του ενός από τους δύο να χάσει την παρθενιά του καταλήγουν στην μέση ενός εμφυλίου σε μία πρώην σοβιετική δημοκρατία. Εκεί γνωρίζουν μία κουκλάρα που βιώνει τα δεινά του πολέμου.

Ίσως το καλύτερο σημείο του βιβλίου είναι η σταδιακή πτώση των ντόπιων στην ανέχεια. Κατά τα άλλα αυτή η τρομερή προσπάθεια να δείξει ο συγγραφέας πόσο κατέχει όλα τα μεγάλα θέματα που παίζουν αυτή τη στιγμή στον πλανήτη – εμπόριο γυναικών, κατάρρευση κομμουνισμού, επέλαση φιλελευθερισμού κλπ- είναι μάλλον υπερβολική. Στην πορεία αυτός ο αχταρμάς αποδεικνύεται εντελώς ανούσιος καθώς όλα τα θέματα τα ακουμπά τελικά επιφανειακότατα.

Τέλος – και δεν το πιστεύω ότι το γράφω αυτό για τον συγγραφέα του Βέρνον - η γλώσσα στο αγγλικό πρωτότυπο είναι τόσο επιτηδευμένη και υπερβολικά έξυπνη που μετά από 12 χρόνια στη Βρετανία, δουλεύοντας αποκλειστικά με κείμενα στα Αγγλικά για χρόνια, δεν μπορώ να καταλάβω τα μισά από όσα διαβάζω.

Δεν ξέρω τι έκανε ο Αύγουστος Κορτώ στη μετάφραση εάν και είμαι τόσο περίεργη να μάθω που θα κάνω μου φαίνεται μία εξαίρεση και θα διαβάσω το βιβλίο και στα Ελληνικά!

* Η έκδοση που έχω είναι της πολυαγαπημένης faber and faber.

Μισέλ Ουελμπέκ - Η δυνατότητα ενός νησιού

Για λάτρεις της επιστημονικής φαντασίας που το ταίρι τους δεν πτοείται από μεγάλες και απότομες μεταβολές στην διάθεσή τους που οφείλονται στην ανάγνωση πονημάτων για τη ματαιότητα του κόσμου τούτου!


Για να εξηγηθώ, τελείωσα το βιβλίο του Ουελμπέκ πριν από αρκετές εβδομάδες αλλά δεν έχω γράψει γι’αυτό μέχρι τώρα για δύο λόγους. Δεν είχα καθόλου, μα καθόλου, χρόνο και ένιωσα την ανάγκη να βάλω κάποια απόσταση ανάμεσα σε μένα και σε αυτό το βιβλίο και τη διάθεση στην οποία με έβαλε.

Αρκεί να σας πω πως όσες μέρες το διάβαζα ήμουν ευερέθιστη, κυκλοθυμική, και γενικότερα αναστατωμένη ψυχολογικά.

Η κοσμοθεωρία του Ουελμπέκ – οι άνδρες θέλουν μουνί και τίποτε άλλο, το ύψιστο όνειρο του ανθρώπινου είδους είναι η αθανασία με αποτέλεσμα η διαδικασία της γήρανσης να προκαλεί κατάθλιψη και ηθική κατάπτωση- επαναλαμβάνεται αυτή τη φορά σε ένα βιβλίο επιστημονικής φαντασίας. Η διήγηση γίνεται από τον πρωταγωνιστή και δύο κλώνους του που ζουν περίπου μία χιλιετία αργότερα.

Όπως καταλαβαίνετε το θέμα του βιβλίου είναι σκοτεινό και το γεγονός ότι έχει γραφτεί από έναν Γάλλο το κάνει ακόμη σκοτεινότερο. Μπορεί να είμαι προκατειλημμένη αλλά πίστευα και πιστεύω πως οι Γάλλοι είναι εξαιρετικοί γνώστες των σκοτεινότερων λειτουργιών της ανθρώπινης ψυχής. Δεν έχετε παρά να διαβάσετε τους κλασσικούς τους. Δεν αφιερώνουν σχεδόν ούτε μία πρότασή τους σε χαρακτήρες χωρίς ύπουλα ή τουλάχιστον κρυμμένα κίνητρα, σε ανθρώπους που έχουν στο μυαλό τους το γενικό καλό ή αυτό του γείτονά τους. Και όταν τους ξεφύγει κάποια τέτοια αναφορά, τους παρουσιάζουν ως τους χαζούς του χωριού.

Ο Ουελμπέκ δεν αποτελεί εξαίρεση αλλά η θεματολογία του περιστρέφεται γύρω από τους προβληματισμούς της εποχής μας, όπως η κλωνοποίηση, η καταστροφή του περιβάλλοντος, η τρομοκρατία και ο ρόλος της θρησκείας.

Και είναι ο μόνος Γάλλος συγγραφέας που μετρά στο σημερινό σαξωνο-λατινο-κρατούμενο λογοτεχνικό στερέωμα γιατί κάνει αυτή τη δουλειά εξαιρετικά καλά. Ο άνθρωπος έχει διαύγεια μόνο που αυτή σε οδηγεί στην ενδοσκόπηση των πιο άθλιων πλευρών της ανθρώπινης φύσης σου.

Περιττό να σας πω πως στο κατά Ουελμπέκ τέλος ακόμη και με την αθανασία δεν είναι ικανοποιημένοι οι άνθρωποι γιατί και αυτήν ακόμα στραβά, κακά κι ανάποδα την επιβάλουν. Αυτά.

*Διάβασα το βιβλίο στα Αγγλικά λόγω κεκτημένης ταχύτητας - το βρήκα μπροστά μου στον Ελευθερουδάκη. Μόλις είδα την τιμή της μετάφρασης στο Greek Books ξαλάφρωσα. Η ελληνική έκδοση κοστίζει 18 ευρώ - με την έκπτωση- ενώ η αγγλική του Phoenix μόλις 12. Αφήστε που ο Ουελμπεκ ζει στην Ιρλανδία οπότε είναι η καλύτερη επιλογή μετά τα Γαλλικά που τα φοβάμαι και λίγο αυτήν την περίοδο καθώς μου έχουν σκουριάσει.