Παγκόσμια ημέρα του βιβλίου

Η Katrin, aka Cereal-reader, παραθέτει μερικές ενδιαφέρουσες πληροφορίες.

Αν. Ινκορβάϊα, Αλ. Ριμάσα - Η γενιά των 1.000 ευρώ

Μία γρήγορη ματιά στη ζωή ενός πτυχιούχου Ιταλού που πλησιάζει τα τριάντα και των συγκατοίκων του που δίνει μία ενδιαφέρουσα ευκαιρία για συγκρίσεις μεταξύ του δικού μας τρόπου ζωής και των γειτόνων.

Ο ήρωάς μας, ο Κλαούντιο, ως νεοαφιχθείς στην αγορά εργασίας του 21ου αιώνα καλείται να ανταποκριθεί στις γνώριμες πια συνθήκες που επικρατούν. Προσλαμβάνεται με συμβάσεις ορισμένου χρόνου, καρδιοχτυπά για τη μονιμότητα και τον 13ο μισθό καθώς τα 1000 ευρουλάκια που παίρνει μετά βίας του επιτρέπου να επιβιώσει στην πιο γκλαμουράτη ευρωπαϊκή μητρόπολη, το Μιλάνο.

Οι ομοιότητες με τη δική μας γενιά των 700 ευρώ, που έχει πλέον αποκτήσει μία ηχηρή παρουσία, τουλάχιστον στον κόσμο των ΜΜΕ, σε κάποιο σημείο σταματούν.

Οι νεαροί στην Ιταλία που περιγράφουν οι συγγραφείς παρά το πενιχρό τους εισόδημα δεν ζουν με τους γονείς τους – μα πως γαμούν τα δικά μας παιδιά; - ούτε βασίζονται οικονομικά σε αυτούς. Ούτε έχουν εξοχικό να πάνε, ούτε οδηγούν γρήγορα αυτοκίνητα, ούτε παίρνουν ταξί, ούτε ντύνονται με ακριβά ρούχα όπως πολλοί συνομήλικοί τους που γνωρίζω προσωπικά –ζητώ συγγνώμη από τη σημαντική μερίδα της γενιάς των 700 ευρώ που δεν ανήκει σε αυτήν την κατηγορία αλλά πως να το κάνουμε, όλοι ξέρουμε πως οι Έλληνες της γενιάς μας είμαστε από λίγο ως πολλοί κακομαθημένοι.

Το γεγονός αυτό μαζί με την έλλειψη των ευκαιριών που μας φαίνεται απόλαυσαν οι γονείς μας για κοινωνική και οικονομική ανέλιξη μας προβληματίζει όλους, για να μην πω πως κάποιους από εμάς μας έχει πανικοβάλει. Βέβαια επιλέγουμε να ξεχάσουμε πως οι γονείς και οι παππούδες όλων μας, τουλάχιστον εδώ στην Ελλάδα, πέρασαν τρελά δύσκολα χρόνια.

Ίσως τελικά για μας αυτό να είναι το πρόβλημα. Πολλές φορές αισθάνομαι, και πιστεύω πως και άλλοι το ίδιο νιώθουν, πως μας έχουν κοροϊδέψει. Τρέχαμε στα φροντιστήρια για να μπούμε στο πανεπιστήμιο, μάθαμε ξένες γλώσσες και όλοι πιστεύαμε πως μας περιμένανε οι μεγάλες εταιρίες με ανοιχτές αγκάλες και πως η ζωή μας θα ήταν εύκολη.

Αυτό δε συμβαίνει και γιατί οι νοτιοευρωπαϊκές χώρες – που φαίνεται να έχουν το μεγάλο πρόβλημα - είναι παράδεισος διαφθοράς και άρα έχουν χαμηλότερη οικονομική ανάπτυξη απ’ ότι θα μπορούσαν αλλά και γιατί μας έχει πάρει η κάτω βόλτα ψυχολογικά. Πολύ δύσκολα κάποιος από εμάς θα πιστέψει στην ιδέα του και θα πάρει το ρίσκο να την κάνει πραγματικότητα ανοίγοντας δική του δουλειά και μάλιστα μία δουλειά λίγο πρωτοποριακή.

Επίσης σε αντίθεση με τους βόρειους – και δεν εννοώ του Άγγλους αλλά για παράδειγμα τους Δανούς με το φανταστικό κοινωνικό κράτος- και μας τρομάζει η έννοια της ευελιξίας και μικρόνοα προσπαθούμε να κρατήσουμε μέχρι και το τελευταίο μας ευρουλάκι μακριά από το αρπακτικό κράτος που εμείς φτιάξαμε.

Τέλος πάντων, παύω να φλυαρώ και επιστρέφω στο βιβλίο. Ξέχασα να σας πω πως αποτέλεσε ένα λογοτεχνικό σημείο καμπής γιατί είναι το πρώτο βιβλίο στην Ευρώπη – απ’ ότι τουλάχιστον ξέρω εγώ- που δημοσιεύθηκε πρώτα στο Ιντερνετ – δωρεάν – είχε τεράστια απήχηση και στη συνέχεια πήρε το δρόμο του για τις προθήκες των βιβλιοπωλείων. Μπορείτε να εξερευνήσετε τη σελίδα και μόνοι σας εδώ ή να διαβάσετε το blog των χαρακτήρων εάν θέλετε.


«Η γενιά των 1000 ευρώ» είναι ένα διασκεδαστικό βιβλίο αλλά δεν έχω ιδέα εάν είναι καλογραμμένο καθώς η μετάφραση τουλάχιστον φαίνεται να πάσχει. Για παράδειγμα στην Ελλάδα δεν λέμε ποτέ «η deadline». Είναι είτε το deadline, είτε η προθεσμία. Ανάλογα κουλά υπάρχουν και σε άλλα μέρη του βιβλίου – «φάκελοι στοιβαγμένοι στην αναμονή για download;;;;;;;¨» ή «συμβόλαιο περιορισμένου χρόνου».

Αναρωτιέμαι επίσης εάν όντως οι Ιταλοί μιλούν όπως τους έχει μεταφράσει η Μαρία – Ρόζα Τραϊκόγλου. Για παράδειγμά εάν όντως λένε «α στο διάτανο» και δεν κατεβάζουν τα γαμοσταυρίδια του μέσου Έλληνα.

Είναι ένα βιβλίο της εποχής του – αναφέρεται στις μόδες που μόλις πέρασαν όπως το eBay και άλλα συναφή. Είναι σύντομο, σχετικά γλυκανάλατο αλλά ευτυχώς αρνείται να ενδώσει στον πειρασμό του happy ending όπως ίσως και η ζωή.

* Το βιβλίο έχει εκδοθεί στην Ελλάδα από τις εκδόσεις Καστανιώτη. Ενδεικτικό είναι πως έχει επίσης εκδοθεί στις ακόλουθες χώρες: Ισπανία, Γερμανία, Ολλανδία, Κορέα και Ιαπωνία

Ανδρέας Μήτσου - Ο κύριος Επισκοπάκης (Η εξομολόγηση ενός δειλού)

Το βιβλίο μπήκε στις λίστες των ευπώλητων (best sellers στα νεοελληνικά) μόνον αφού κέρδισε το βραβείο αναγνωστών του ΕΚΕΒΙ πέρυσι. Αυτό το παράδοξο είχε σαν αποτέλεσμα να σηκωθούν αρκετά φρύδια βιβλιοκριτικών στον ημερήσιο τύπο οι οποίοι αναρωτήθηκαν γιατί οι αναγνώστες δεν ψήφισαν κάποιο από τα βιβλία που βρέθηκαν στην κορυφή της λίστας των ευπώλητων.

Προσωπικά πιστεύω πως η εξήγηση είναι απλή: παρά την άνθηση της βιβλιοπαραγωγής στη χώρα μας, την έκδοση εκατοντάδων νέων τίτλων κάθε χρόνο και την πώληση χιλιάδων αντιτύπων, λίγοι είναι στην πραγματικότητα οι 'Ελληνες που διαβάζουν βιβλία και ακόμα λιγότεροι εκείνοι που έχουν διαβάσει αρκετά για να έχουν την αυτοπεποίθηση να ψηφίσουν για το εν λόγω βραβείο.

Όμως, αφού κερδίσει ένα βιβλίο και διαφημιστεί η βράβευσή του, πολλοί θα το αγοράσουν. Και το συγκεκριμένο δεν θα τους απογοητεύσει. Είναι σύντομο, ασχολείται με ένα προσφιλές και σέξι θέμα – τη μοιχεία- που αφορά και πολλούς Έλληνες, δεν είναι φλύαρο ή χυδαίο αλλά αντίθετα αφήνει πολλά στη φαντασία του αναγνώστη, και επιπλέον, είναι γραμμένο με έναν θα έλεγα παλιομοδίτικο τρόπο, οικείο στους περισσότερους αναγνώστες. Επίσης η τιμή του είναι προσιτή – 10,45 ευρώ, εάν δεν κάνω λάθος, το αγόρασα από τον Ιανό.

Το μόνο που με κούρασε είναι η συνεχής ενδοσκόπηση και το συνεχές αυτομαστίγωμα του αφηγητή κυρίου Επισκοπάκη, αλλά και αυτό όχι για πολύ - πριν το καταλάβω είχα τελειώσει το βιβλίο!