Προσωπικά λατρεύω τα ιατρικά σίριαλ. Το κακό αυτό μου το έκανε το ER (Στην Εντατική) αλλά πλέον η κατάστασή μου έχει καταντήσει λίγο τραγική. Δεν υπάρχει περίπτωση να πέσω επάνω σε επανάληψη του House (Star) , ή του Grey’s Anatomy (Alter) , ή του Chicago Hope (Mακεδονία) και να μην κολλήσω.
Έτσι ήταν αναπόφευκτο να αγοράσω το βιβλίο αυτό. Παραδέχομαι πως το αγόρασα ελπίζοντας πως θα αποδειχθεί η Εντατική σε χαρτί ώστε να μπορώ να το πάρω στο κρεβάτι μου και να αποκοιμηθώ διαβάζοντάς το. Προς στιγμή φάνηκε πως έπεσα μέσα. Λίγο νοσοκομείο, λίγο ρομάντσο μεταξύ χειρούργου και νοσοκόμας κ.ο.κ.
Σύντομα όμως το βιβλίο μετατρέπεται σε μία σουρεαλιστική διήγηση της πιο ανορθόδοξης, σπλάτερ βραδιάς που πέρασε ποτέ νοσοκομείο. Πάνω από όλα αυτά περιφέρεται επίσης μία νότα του υπερφυσικού – ο πρωταγωνιστής είναι o νεοεισαχθείς στην εντατική αλλά σε παιδική ηλικία και τον βλέπουν όλοι. Σαν να μην έφταναν τα παραπάνω, υπάρχουν πραγματικά πολλές ξεκαρδιστικές στιγμές.
Όπως έγραψε και ο κριτικός της Guardian, είναι σαν να έγραψε το επεισόδιο ο Στίβεν Κινγκ!
Τώρα εάν αυτό το κομφούζιο σας φαίνεται ελκυστικό ανάγνωσμα αγοράστε το. Εμένα με κούρασαν όλα αυτά αφήστε που δεν ήταν αυτό που ήθελα να διαβάσω. Με κούρασε επίσης η παρατραβηγμένη παρωδία των άρλεκιν αλλά και οι άπειροι χαρακτήρες των οποίων τις ιστορίες απλώς είχα ξεχάσει μέχρι να ξαναεμφανιστούν. Με κούρασαν οι φωτιές της κολάσεως, τα όργια και τα κουλά χειρουργεία. Φέρτε μου πίσω τον Clooney παιδίατρο…
