Βασίλης Αλεξάκης - Το Κεφάλι της Γάτας

Να ξεκαθαρίσω πως είναι το πρώτο βιβλίο του Αλεξάκη που ολοκληρώνω. Όπως μας ενημερώνουν οι εκδόσεις Μίνωας στην ταυτότητα, το βιβλίο πρωτοδημοσιεύτηκε το 1978 στην Γαλλία και το 1979 στην Ελλάδα ενώ στην έκδοση του 2006 που έχω στα χέρια μου έχουν γίνει σημαντικές τροποποιήσεις του συγγραφέα στις οποίες μου είναι αδύνατο να αναφερθώ.

Έτσι επιγραμματικά το μόνο που μπορώ να πως είναι πως πρόκειται για ένα συναρπαστικό θρίλερ που διάβασα μονορούφι. Ο εκδοτικός του οίκος το χαρακτηρίζει ταξικό γουέστερν και δεν έχει άδικο. Ένας συγγραφέας, γόνος της σούπερ εύπορης γαλλικής αστικής τάξης που κατά τα φαινόμενα δουλεύει από χόμπι και ματαιοδοξία μόνο, γίνεται το αντικείμενο του φθόνου ενός υπαλληλάκου που αναγκάστηκε να παρατήσει τις σπουδές του στην ιατρική γιατί απλούστατα ήταν πολύ φτωχός για να μπορέσει αν τις ολοκληρώσει. Ο θύτης ενημερώνει το θύμα του για τους σκοπούς του και το μαρτύριο και των δύο αρχίζει.

Άλλο ένα ιδανικό και, παραδόξως, επίκαιρο βιβλίο για το φετινό καλοκαίρι που διατίθεται και σε καλή τιμή - το βρήκα στο perizitito.gr για 11.75 ευρώ! Σκοπεύω να βρω τη γαλλική έκδοση ώστε να βρω τις διαφορές ανάμεσα στα δύο κείμενα αλλά και να εξασκήσω τα παρατημένα κολυβογαλλικά μου!

Πέτρος Μάρκαρης - Παλιά, πολύ παλιά

Είναι το πρώτο βιβλίο του Μάρκαρη που διαβάζω και μου φάνηκε εξαιρετικά καλό για το είδος του, δηλαδή κλασσικό αστυνομικό νουάρ. Συνοπτικά η υπόθεση περιστρέφεται γύρω από έναν έλληνα αστυνομικό –τον απ’ότι καταλαβαίνω μόνιμο ήρωα του Μάρκαρη Αστυνόμο Χαρίτο - που κάνει τις διακοπές του στην Κωνσταντινούπολη όταν «αναγκάζεται» να ασχοληθεί με μία υπόθεση δολοφονίας στην οποία ο βασικός ύποπτος είναι μία ηλικιωμένη Ελληνίδα που επιστρέφει στην Πόλη μετά από μισό αιώνα για να κανονίσει τους λογαριασμούς της.

Δύο επιπλέον όμως πτυχές του βιβλίου έχουν σαν αποτέλεσμα να υπερβαίνει το «Παλιά, πολύ παλιά» το είδους του.

Και οι δύο είναι αποτέλεσμα της προσωπικής ιστορίας του Μάρκαρη, Ρωμιού από την Πόλη. Γνώστης μοναδικός της Κωνσταντινούπολης κάνει μία εξαιρετική ξενάγηση στον αναγνώστη του, που φυσικά δεν θα μπορούσε να μη συμπεριλάβει κυρίως σημεία ελληνικού ενδιαφέροντος. Η ξενάγηση πραγματοποιείται στο παρόν με αναπόφευκτες αναφορές στο παρελθόν και έτσι μαθαίνουμε για το ρωμαίικο γηροκομείο, για την εγκατάλειψη κάποιων σχολείων και τις μεταλλάξεις που έχουν συμβεί σε άλλα κοκ. Παίρνουμε επίσης και χρήσιμες πληροφορίες. Για παράδειγμα ο Μάρκαρης μας εξηγεί πώς να παζαρέψουμε σωστά ή πώς να φάμε στην Κωνσταντινούπολη.

Όμως η πιο σημαντική και ενδιαφέρουσα πλευρά του βιβλίου κατά τη γνώμη μου είναι η μοναδική δυνατότητα που έχει ο Μάρκαρης να μας ξεναγήσει στα πιστεύω, τα προβλήματα, τα παράπονα αλλά και τον τρόπο ζωής των Ρωμιών της Πόλης σήμερα αλλά και των συμπατριωτών τους που επέλεξαν να έρθουν στην Ελλάδα. Καθώς μάλιστα στην ιστορία διαδραματίζουν ρόλο και Τούρκοι, μαθαίνουμε αρκετά πράγματα και γι’αυτούς. Όλα αυτά χωρίς καθόλου μελόδραμα και εθνικές κορώνες – μάλλον το αντίθετο!

Ενδιαφέρον, ειδικά την περίοδο που διανύουμε, έχει και ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζεται η Ελλάδα. Η έκδοση που έχω είναι του 2008, υποθέτω πως το βιβλίο γράφτηκε 2-3 χρόνια πριν, την εποχή της ισχυρής Ελλάδας της ΕΕ, της ευρωζώνης, των Ολυμπιακών Αγώνων και της Τουρκίας του ΔΝΤ. Πώς αλλάζουν οι καιροί θα σκεφτείτε όταν διαβάσετε τις αναφορές σε αυτές τις διαφορές και αναλογιστείτε πως τα πράγματα έχουν σε κάποιο βαθμό αντιστραφεί.

David Nicholls – One Day

Ένα από τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια και μία από τις πιο υπέροχες ιστορίες αγάπης που έχω διαβάσει στη ζωή μου, το One Day του Νίκολς μας διηγείται το εικοσαετές ρομάντσο δύο ανθρώπων που συναντήθηκαν στο πανεπιστήμιο και δεν κατάφεραν να ζήσουν μαζί παρά για πολύ λίγο και πολύ αργά.

Όπως και στο βιβλίο του Άλμπομ στο οποίο αναφέρθηκα προηγουμένως, ο συγγραφέας χρησιμοποιεί μία σημαδιακή μέρα σαν όχημα για τη διήγησή του: τους συναντάμε για είκοσι χρόνια στις 15 κάθε Ιούλη, την ημερομηνία δηλαδή που πρωτοσυνέβηκε κάτι μεταξύ τους.

Ο Ντέξτερ έχει την αυτοπεποίθηση με την οποία τείνει να εφοδιάζει τα παιδιά της η ευκατάστατη μεγαλοαστική τάξη την οποία μεταφράζει όχι μόνο σε γοητεία, αλλά και σε ένα εύκολο άλμα στην επαγγελματική επιτυχία. Η Έμμα έρχεται από την αντίπερα όχθη και είναι φορτωμένη με όλα τα κόμπλεξ των επαρχιωτών μικροαστών παρά το γεγονός ότι είναι άριστη φοιτήτρια, ελκυστική και έξυπνη – πολύ απλά της λείπει η αυτοπεποίθηση. Έτσι παρά το εξαιρετικό της πτυχίο το μονοπάτι της ζωής της επιφυλάσσει ένα σωρό εμπόδια. Όμως όλα στη ζωή πληρώνονται, τόσο ο κόπος όσο και η φυγοπονία….

Η διήγηση είναι γεμάτη χιούμορ και μας ταξιδεύει μέσα από τις μεταλλάξεις της Βρετανικής κοινωνίας τις τελευταία είκοσι χρόνια – οποιοσδήποτε έχει περάσει κάποιο διάστημα στη Βρετανία αυτή την περίοδο σίγουρα θα αναγνωρίσει πολλά και θα ταυτιστεί με αρκετά.

Όμως το πιο σημαντικό είναι πως στο τέλος του βιβλίου, όπως επισημαίνει και ο Τζόναθαν Κόου στο οπισθόφυλλο, «αφήνεις το βιβλίο πραγματικά με την ψευδαίσθηση ότι σου έχουν γίνει (οι πρωταγωνιστές εννοεί) τόσο οικείοι όσο οι στενότεροί σου φίλοι. Εγώ πάντως συγκινήθηκα, έκλαψα και μπορώ να σκεφτώ πολύ λίγους που δεν θα κάνουν το ίδιο.

Η μετάφορά του σε ταινία στο άμεσο μέλλον είναι μάλλον αναπόφευτκη!


Ένα από τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια και μία από τις πιο υπέροχες ιστορίες αγάπης που έχω διαβάσει στη ζωή μου, το One Day του Νίκολς μας διηγείται το εικοσαετές ρομάντσο δύο ανθρώπων που συναντήθηκαν στο πανεπιστήμιο και δεν κατάφεραν να ζήσουν μαζί παρά για πολύ λίγο και πολύ αργά.

Όπως και στο βιβλίο του Άλμπομ στο οποίο αναφέρθηκα προηγουμένως, ο συγγραφέας χρησιμοποιεί μία σημαδιακή μέρα σαν όχημα για τη διήγησή του: τους συναντάμε για είκοσι χρόνια στις 15 κάθε Ιούλη, την ημερομηνία δηλαδή που πρωτοσυνέβηκε κάτι μεταξύ τους.

Ο Ντέξτερ έχει την αυτοπεποίθηση με την οποία τείνει να εφοδιάζει τα παιδιά της η ευκατάστατη μεγαλοαστική τάξη την οποία μεταφράζει όχι μόνο σε γοητεία, αλλά και σε ένα εύκολο άλμα στην επαγγελματική επιτυχία. Η Έμμα έρχεται από την αντίπερα όχθη και είναι φορτωμένη με όλα τα κόμπλεξ των επαρχιωτών μικροαστών παρά το γεγονός ότι είναι άριστη φοιτήτρια, ελκυστική και έξυπνη – πολύ απλά της λείπει η αυτοπεποίθηση. Έτσι παρά το εξαιρετικό της πτυχίο το μονοπάτι της ζωής της επιφυλάσσει ένα σωρό εμπόδια. Όμως όλα στη ζωή πληρώνονται, τόσο ο κόπος όσο και η φυγοπονία….

Η διήγηση είναι γεμάτη χιούμορ και μας ταξιδεύει μέσα από τις μεταλλάξεις της Βρετανικής κοινωνίας τις τελευταία είκοσι χρόνια – οποιοσδήποτε έχει περάσει κάποιο διάστημα στη Βρετανία αυτή την περίοδο σίγουρα θα αναγνωρίσει πολλά και θα ταυτιστεί με αρκετά.

Όμως το πιο σημαντικό είναι πως στο τέλος του βιβλίου, όπως επισημαίνει και ο Τζόναθαν Κόου στο οπισθόφυλλο, «αφήνεις το βιβλίο πραγματικά με την ψευδαίσθηση ότι σου έχουν γίνει (οι πρωταγωνιστές εννοεί) τόσο οικείοι όσο οι στενότεροί σου φίλοι. Εγώ πάντως συγκινήθηκα, έκλαψα και μπορώ να σκεφτώ πολύ λίγους που δεν θα κάνουν το ίδιο.