29/05/2010

David Nicholls – One Day

Ένα από τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια και μία από τις πιο υπέροχες ιστορίες αγάπης που έχω διαβάσει στη ζωή μου, το One Day του Νίκολς μας διηγείται το εικοσαετές ρομάντσο δύο ανθρώπων που συναντήθηκαν στο πανεπιστήμιο και δεν κατάφεραν να ζήσουν μαζί παρά για πολύ λίγο και πολύ αργά.

Όπως και στο βιβλίο του Άλμπομ στο οποίο αναφέρθηκα προηγουμένως, ο συγγραφέας χρησιμοποιεί μία σημαδιακή μέρα σαν όχημα για τη διήγησή του: τους συναντάμε για είκοσι χρόνια στις 15 κάθε Ιούλη, την ημερομηνία δηλαδή που πρωτοσυνέβηκε κάτι μεταξύ τους.

Ο Ντέξτερ έχει την αυτοπεποίθηση με την οποία τείνει να εφοδιάζει τα παιδιά της η ευκατάστατη μεγαλοαστική τάξη την οποία μεταφράζει όχι μόνο σε γοητεία, αλλά και σε ένα εύκολο άλμα στην επαγγελματική επιτυχία. Η Έμμα έρχεται από την αντίπερα όχθη και είναι φορτωμένη με όλα τα κόμπλεξ των επαρχιωτών μικροαστών παρά το γεγονός ότι είναι άριστη φοιτήτρια, ελκυστική και έξυπνη – πολύ απλά της λείπει η αυτοπεποίθηση. Έτσι παρά το εξαιρετικό της πτυχίο το μονοπάτι της ζωής της επιφυλάσσει ένα σωρό εμπόδια. Όμως όλα στη ζωή πληρώνονται, τόσο ο κόπος όσο και η φυγοπονία….

Η διήγηση είναι γεμάτη χιούμορ και μας ταξιδεύει μέσα από τις μεταλλάξεις της Βρετανικής κοινωνίας τις τελευταία είκοσι χρόνια – οποιοσδήποτε έχει περάσει κάποιο διάστημα στη Βρετανία αυτή την περίοδο σίγουρα θα αναγνωρίσει πολλά και θα ταυτιστεί με αρκετά.

Όμως το πιο σημαντικό είναι πως στο τέλος του βιβλίου, όπως επισημαίνει και ο Τζόναθαν Κόου στο οπισθόφυλλο, «αφήνεις το βιβλίο πραγματικά με την ψευδαίσθηση ότι σου έχουν γίνει (οι πρωταγωνιστές εννοεί) τόσο οικείοι όσο οι στενότεροί σου φίλοι. Εγώ πάντως συγκινήθηκα, έκλαψα και μπορώ να σκεφτώ πολύ λίγους που δεν θα κάνουν το ίδιο.

Η μετάφορά του σε ταινία στο άμεσο μέλλον είναι μάλλον αναπόφευτκη!


Ένα από τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια και μία από τις πιο υπέροχες ιστορίες αγάπης που έχω διαβάσει στη ζωή μου, το One Day του Νίκολς μας διηγείται το εικοσαετές ρομάντσο δύο ανθρώπων που συναντήθηκαν στο πανεπιστήμιο και δεν κατάφεραν να ζήσουν μαζί παρά για πολύ λίγο και πολύ αργά.

Όπως και στο βιβλίο του Άλμπομ στο οποίο αναφέρθηκα προηγουμένως, ο συγγραφέας χρησιμοποιεί μία σημαδιακή μέρα σαν όχημα για τη διήγησή του: τους συναντάμε για είκοσι χρόνια στις 15 κάθε Ιούλη, την ημερομηνία δηλαδή που πρωτοσυνέβηκε κάτι μεταξύ τους.

Ο Ντέξτερ έχει την αυτοπεποίθηση με την οποία τείνει να εφοδιάζει τα παιδιά της η ευκατάστατη μεγαλοαστική τάξη την οποία μεταφράζει όχι μόνο σε γοητεία, αλλά και σε ένα εύκολο άλμα στην επαγγελματική επιτυχία. Η Έμμα έρχεται από την αντίπερα όχθη και είναι φορτωμένη με όλα τα κόμπλεξ των επαρχιωτών μικροαστών παρά το γεγονός ότι είναι άριστη φοιτήτρια, ελκυστική και έξυπνη – πολύ απλά της λείπει η αυτοπεποίθηση. Έτσι παρά το εξαιρετικό της πτυχίο το μονοπάτι της ζωής της επιφυλάσσει ένα σωρό εμπόδια. Όμως όλα στη ζωή πληρώνονται, τόσο ο κόπος όσο και η φυγοπονία….

Η διήγηση είναι γεμάτη χιούμορ και μας ταξιδεύει μέσα από τις μεταλλάξεις της Βρετανικής κοινωνίας τις τελευταία είκοσι χρόνια – οποιοσδήποτε έχει περάσει κάποιο διάστημα στη Βρετανία αυτή την περίοδο σίγουρα θα αναγνωρίσει πολλά και θα ταυτιστεί με αρκετά.

Όμως το πιο σημαντικό είναι πως στο τέλος του βιβλίου, όπως επισημαίνει και ο Τζόναθαν Κόου στο οπισθόφυλλο, «αφήνεις το βιβλίο πραγματικά με την ψευδαίσθηση ότι σου έχουν γίνει (οι πρωταγωνιστές εννοεί) τόσο οικείοι όσο οι στενότεροί σου φίλοι. Εγώ πάντως συγκινήθηκα, έκλαψα και μπορώ να σκεφτώ πολύ λίγους που δεν θα κάνουν το ίδιο.

1 comment:

Katerina said...

Είναι στη λίστα αγορών μου! Πολύ χαίρομαι που σου άρεσε