Βασίλης Αλεξάκης - Το Κεφάλι της Γάτας

Να ξεκαθαρίσω πως είναι το πρώτο βιβλίο του Αλεξάκη που ολοκληρώνω. Όπως μας ενημερώνουν οι εκδόσεις Μίνωας στην ταυτότητα, το βιβλίο πρωτοδημοσιεύτηκε το 1978 στην Γαλλία και το 1979 στην Ελλάδα ενώ στην έκδοση του 2006 που έχω στα χέρια μου έχουν γίνει σημαντικές τροποποιήσεις του συγγραφέα στις οποίες μου είναι αδύνατο να αναφερθώ.

Έτσι επιγραμματικά το μόνο που μπορώ να πως είναι πως πρόκειται για ένα συναρπαστικό θρίλερ που διάβασα μονορούφι. Ο εκδοτικός του οίκος το χαρακτηρίζει ταξικό γουέστερν και δεν έχει άδικο. Ένας συγγραφέας, γόνος της σούπερ εύπορης γαλλικής αστικής τάξης που κατά τα φαινόμενα δουλεύει από χόμπι και ματαιοδοξία μόνο, γίνεται το αντικείμενο του φθόνου ενός υπαλληλάκου που αναγκάστηκε να παρατήσει τις σπουδές του στην ιατρική γιατί απλούστατα ήταν πολύ φτωχός για να μπορέσει αν τις ολοκληρώσει. Ο θύτης ενημερώνει το θύμα του για τους σκοπούς του και το μαρτύριο και των δύο αρχίζει.

Άλλο ένα ιδανικό και, παραδόξως, επίκαιρο βιβλίο για το φετινό καλοκαίρι που διατίθεται και σε καλή τιμή - το βρήκα στο perizitito.gr για 11.75 ευρώ! Σκοπεύω να βρω τη γαλλική έκδοση ώστε να βρω τις διαφορές ανάμεσα στα δύο κείμενα αλλά και να εξασκήσω τα παρατημένα κολυβογαλλικά μου!

Πέτρος Μάρκαρης - Παλιά, πολύ παλιά

Είναι το πρώτο βιβλίο του Μάρκαρη που διαβάζω και μου φάνηκε εξαιρετικά καλό για το είδος του, δηλαδή κλασσικό αστυνομικό νουάρ. Συνοπτικά η υπόθεση περιστρέφεται γύρω από έναν έλληνα αστυνομικό –τον απ’ότι καταλαβαίνω μόνιμο ήρωα του Μάρκαρη Αστυνόμο Χαρίτο - που κάνει τις διακοπές του στην Κωνσταντινούπολη όταν «αναγκάζεται» να ασχοληθεί με μία υπόθεση δολοφονίας στην οποία ο βασικός ύποπτος είναι μία ηλικιωμένη Ελληνίδα που επιστρέφει στην Πόλη μετά από μισό αιώνα για να κανονίσει τους λογαριασμούς της.

Δύο επιπλέον όμως πτυχές του βιβλίου έχουν σαν αποτέλεσμα να υπερβαίνει το «Παλιά, πολύ παλιά» το είδους του.

Και οι δύο είναι αποτέλεσμα της προσωπικής ιστορίας του Μάρκαρη, Ρωμιού από την Πόλη. Γνώστης μοναδικός της Κωνσταντινούπολης κάνει μία εξαιρετική ξενάγηση στον αναγνώστη του, που φυσικά δεν θα μπορούσε να μη συμπεριλάβει κυρίως σημεία ελληνικού ενδιαφέροντος. Η ξενάγηση πραγματοποιείται στο παρόν με αναπόφευκτες αναφορές στο παρελθόν και έτσι μαθαίνουμε για το ρωμαίικο γηροκομείο, για την εγκατάλειψη κάποιων σχολείων και τις μεταλλάξεις που έχουν συμβεί σε άλλα κοκ. Παίρνουμε επίσης και χρήσιμες πληροφορίες. Για παράδειγμα ο Μάρκαρης μας εξηγεί πώς να παζαρέψουμε σωστά ή πώς να φάμε στην Κωνσταντινούπολη.

Όμως η πιο σημαντική και ενδιαφέρουσα πλευρά του βιβλίου κατά τη γνώμη μου είναι η μοναδική δυνατότητα που έχει ο Μάρκαρης να μας ξεναγήσει στα πιστεύω, τα προβλήματα, τα παράπονα αλλά και τον τρόπο ζωής των Ρωμιών της Πόλης σήμερα αλλά και των συμπατριωτών τους που επέλεξαν να έρθουν στην Ελλάδα. Καθώς μάλιστα στην ιστορία διαδραματίζουν ρόλο και Τούρκοι, μαθαίνουμε αρκετά πράγματα και γι’αυτούς. Όλα αυτά χωρίς καθόλου μελόδραμα και εθνικές κορώνες – μάλλον το αντίθετο!

Ενδιαφέρον, ειδικά την περίοδο που διανύουμε, έχει και ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζεται η Ελλάδα. Η έκδοση που έχω είναι του 2008, υποθέτω πως το βιβλίο γράφτηκε 2-3 χρόνια πριν, την εποχή της ισχυρής Ελλάδας της ΕΕ, της ευρωζώνης, των Ολυμπιακών Αγώνων και της Τουρκίας του ΔΝΤ. Πώς αλλάζουν οι καιροί θα σκεφτείτε όταν διαβάσετε τις αναφορές σε αυτές τις διαφορές και αναλογιστείτε πως τα πράγματα έχουν σε κάποιο βαθμό αντιστραφεί.

David Nicholls – One Day

Ένα από τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια και μία από τις πιο υπέροχες ιστορίες αγάπης που έχω διαβάσει στη ζωή μου, το One Day του Νίκολς μας διηγείται το εικοσαετές ρομάντσο δύο ανθρώπων που συναντήθηκαν στο πανεπιστήμιο και δεν κατάφεραν να ζήσουν μαζί παρά για πολύ λίγο και πολύ αργά.

Όπως και στο βιβλίο του Άλμπομ στο οποίο αναφέρθηκα προηγουμένως, ο συγγραφέας χρησιμοποιεί μία σημαδιακή μέρα σαν όχημα για τη διήγησή του: τους συναντάμε για είκοσι χρόνια στις 15 κάθε Ιούλη, την ημερομηνία δηλαδή που πρωτοσυνέβηκε κάτι μεταξύ τους.

Ο Ντέξτερ έχει την αυτοπεποίθηση με την οποία τείνει να εφοδιάζει τα παιδιά της η ευκατάστατη μεγαλοαστική τάξη την οποία μεταφράζει όχι μόνο σε γοητεία, αλλά και σε ένα εύκολο άλμα στην επαγγελματική επιτυχία. Η Έμμα έρχεται από την αντίπερα όχθη και είναι φορτωμένη με όλα τα κόμπλεξ των επαρχιωτών μικροαστών παρά το γεγονός ότι είναι άριστη φοιτήτρια, ελκυστική και έξυπνη – πολύ απλά της λείπει η αυτοπεποίθηση. Έτσι παρά το εξαιρετικό της πτυχίο το μονοπάτι της ζωής της επιφυλάσσει ένα σωρό εμπόδια. Όμως όλα στη ζωή πληρώνονται, τόσο ο κόπος όσο και η φυγοπονία….

Η διήγηση είναι γεμάτη χιούμορ και μας ταξιδεύει μέσα από τις μεταλλάξεις της Βρετανικής κοινωνίας τις τελευταία είκοσι χρόνια – οποιοσδήποτε έχει περάσει κάποιο διάστημα στη Βρετανία αυτή την περίοδο σίγουρα θα αναγνωρίσει πολλά και θα ταυτιστεί με αρκετά.

Όμως το πιο σημαντικό είναι πως στο τέλος του βιβλίου, όπως επισημαίνει και ο Τζόναθαν Κόου στο οπισθόφυλλο, «αφήνεις το βιβλίο πραγματικά με την ψευδαίσθηση ότι σου έχουν γίνει (οι πρωταγωνιστές εννοεί) τόσο οικείοι όσο οι στενότεροί σου φίλοι. Εγώ πάντως συγκινήθηκα, έκλαψα και μπορώ να σκεφτώ πολύ λίγους που δεν θα κάνουν το ίδιο.

Η μετάφορά του σε ταινία στο άμεσο μέλλον είναι μάλλον αναπόφευτκη!


Ένα από τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια και μία από τις πιο υπέροχες ιστορίες αγάπης που έχω διαβάσει στη ζωή μου, το One Day του Νίκολς μας διηγείται το εικοσαετές ρομάντσο δύο ανθρώπων που συναντήθηκαν στο πανεπιστήμιο και δεν κατάφεραν να ζήσουν μαζί παρά για πολύ λίγο και πολύ αργά.

Όπως και στο βιβλίο του Άλμπομ στο οποίο αναφέρθηκα προηγουμένως, ο συγγραφέας χρησιμοποιεί μία σημαδιακή μέρα σαν όχημα για τη διήγησή του: τους συναντάμε για είκοσι χρόνια στις 15 κάθε Ιούλη, την ημερομηνία δηλαδή που πρωτοσυνέβηκε κάτι μεταξύ τους.

Ο Ντέξτερ έχει την αυτοπεποίθηση με την οποία τείνει να εφοδιάζει τα παιδιά της η ευκατάστατη μεγαλοαστική τάξη την οποία μεταφράζει όχι μόνο σε γοητεία, αλλά και σε ένα εύκολο άλμα στην επαγγελματική επιτυχία. Η Έμμα έρχεται από την αντίπερα όχθη και είναι φορτωμένη με όλα τα κόμπλεξ των επαρχιωτών μικροαστών παρά το γεγονός ότι είναι άριστη φοιτήτρια, ελκυστική και έξυπνη – πολύ απλά της λείπει η αυτοπεποίθηση. Έτσι παρά το εξαιρετικό της πτυχίο το μονοπάτι της ζωής της επιφυλάσσει ένα σωρό εμπόδια. Όμως όλα στη ζωή πληρώνονται, τόσο ο κόπος όσο και η φυγοπονία….

Η διήγηση είναι γεμάτη χιούμορ και μας ταξιδεύει μέσα από τις μεταλλάξεις της Βρετανικής κοινωνίας τις τελευταία είκοσι χρόνια – οποιοσδήποτε έχει περάσει κάποιο διάστημα στη Βρετανία αυτή την περίοδο σίγουρα θα αναγνωρίσει πολλά και θα ταυτιστεί με αρκετά.

Όμως το πιο σημαντικό είναι πως στο τέλος του βιβλίου, όπως επισημαίνει και ο Τζόναθαν Κόου στο οπισθόφυλλο, «αφήνεις το βιβλίο πραγματικά με την ψευδαίσθηση ότι σου έχουν γίνει (οι πρωταγωνιστές εννοεί) τόσο οικείοι όσο οι στενότεροί σου φίλοι. Εγώ πάντως συγκινήθηκα, έκλαψα και μπορώ να σκεφτώ πολύ λίγους που δεν θα κάνουν το ίδιο.

Mitch Albom – the five people you meet in heaven

Όταν ένα ηλικιωμένος ανάπηρος πολέμου πεθαίνει του πάει στον παράδεισο και συναντά πέντε άτομα που έπαιξαν ρόλο στη ζωή του και του εξηγούν το νόημα της ύπαρξής του στην μεγάλη αλυσίδα της ζωής.

Η ιστορία εξελίσσεται μέσα από μία αναδρομή στα γενέθλια του 83-χρονου Έντι που εναλλάσσεται και συναντιέται με τις πέντε συναντήσεις του στον παράδεισο και τα γεγονότα που περιστρέφονται γύρω από το θάνατό του.

Διάχυτη στο βιβλίο είναι η νοσταλγία και η αγάπη για τα παρακμάζοντα αμερικανικά amusement parks – τα δικά μας Λούνα Πάρκ- και τις κατά καιρούς μεταλλάξεις τους ενώ διακριτικό αλλά ισχυρό – χωρίς ποτέ να γίνεται ηθικοπλαστικό- είναι και το αντιπολεμικό του μήνυμα.

Ένα υπέροχο, μικρό μυθιστόρημα, γεμάτο συναισθήματα, που πούλησε σαν τρελό στις ΗΠΑ και σου δίνει κουράγιο να συνεχίσεις όπου και αν έχεις καταλήξει στη ζωή σου.

Nick Hornby – Juliet, Naked

Και πάλι έχω περιοριστεί στις επαναλήψεις και έτσι τα τρία βιβλία που διάβασα στο πρόσφατο, σύντομο, ταξίδι μας ήταν σαν να ανέβηκα για ανάσα. Πρώτο το τελευταίο του Χόρνμπι που διάλεξα στο αεροδρόμιο γιατί απλούστατα μου αρέσει η ανάλαφρη γραφή του και η ενασχόλησή του με τις σύγχρονες σχέσεις καθημερινών ανθρώπων, αλλά και γιατί κάποτε έμενα στην ίδια γειτονιά με αυτόν και μπορούσα να ταυτιστώ με τα Λονδινο-κεντρικά θέματα που επέλεγε.

Έχω διαβάσει τα περισσότερα βιβλία του λοιπόν αλλά αυτό είναι σίγουρα αυτό που μου άρεσε περισσότερο! Το βιβλίο ασχολείται με την ιστορία ενός ξεψυχισμένου ζευγαριού που κατοικεί σε μία βρετανική λουτρόπολη που εδώ και δεκαετίες έχει πέσει σε παρακμή αλλά και του ήρωα του αρσενικού, ενός ξεπεσμένου και αποτραβηγμένου από τη δημοσιότητα μουσικού με τον οποίο έχει πραγματικά ψύχωση παρά το γεγονός ότι η τελευταία δουλειά του κυκλοφόρησε δύο δεκαετίες νωρίτερα. Όλοι έχουν ξεμακρύνει από τους στόχους που είχαν σαν εικοσάχρονοι θέσει στους εαυτούς τους, τα όνειρα που έκαναν για το μέλλον έχουν διαψευσθεί και πρέπει ενδεχομένως να επιλέξουν ή να μάθουν να ζουν με την κατάσταση ως έχει ή να πάρουν κάποια πρωτοβουλία, να ρίξουν ένα βότσαλο στη λίμνη.

Αν και έχει πλέον ξεφύγει από τη λονδρέζικη θεματολογία ο Χόρνμπι εξακολουθεί να επικεντρώνεται στη δυναμική των ανθρώπινων σχέσεων. Μέσα από αυτές προχωρά και εξερευνά ευρύτερα και ίσως πιο φιλοσοφικά θέματα που άπτονται όμως της καθημερινότητάς μας, όπως γιατί μας αρέσει η τέχνη που μας αρέσει, τι είναι αυτό που συνιστά και ικανοποιεί μία εμμονή, πώς το ίντερνετ έχει ταϊσει αυτές τις εμμονές, τι μπορούμε λογικά να περιμένουμε από τους εαυτούς μας αλλά και σε τι θα πρέπει να σκοπεύσουμε όταν έχουμε ξεπεράσει – με τον ένα ή τον άλλο τρόπο - τους στόχους που είχαμε θέσει στην αφελή μας νιότη.

Ενώ παλιά οι κεντρικοί του χαρακτήρες ήταν άνδρες και τα άμεσα ενδιαφέροντά τους, όπως το ποδόσφαιρο, αποτελούσαν τη ραχοκοκαλιά των γραπτών του ο Χόρνμπι πλέον έχει ωριμάσει όπως επίσης και οι γυνακείοι του χαρακτήρες που έχουν βαθύνει και έρθει και αυτοί στο προσκήνιο - σταθέρή εμμονή του ίδιου του συγγραφέα παραμένει η μουσική. Μάλιστα Annie είναι πολύ καλύτερα ανεπτυγμένη σε σχέση με την πρωταγωνίστρια του How to Be Good. Επιπλέον και οι γεωγραφικοί ορίζοντες του Χόρνμπι έχουν ανοίξει με αποτέλεσμα το βιβλίο να κινείται με εξαιρετική άνεση μεταξύ ΗΠΑ, επαρχιακής Βρετανίας και μητροπολιτικού Λονδίνου.

Το μόνο που ίσως δεν μου κάθεται είναι η βεβιασμένη ελαφρότητα την οποία θεωρεί απαραίτητη να προσθέσει - ίσως γιατί δεν θέλει να αποκοπεί από τις ρίζες του;- μέσα από την καρικατούρα του ψυχιάτρου αλλά σε γενικές γραμμές, είναι βαθύ και ταυτόχρονα ανάλαφρο, ένα σούπερ ανάγνωσμα για το φετινό καλοκαίρι.

Charlotte Roche - Wetlands

Αν είστε σιχασιάρηδες τότε σίγουρα το βιβλίο αυτό δεν είναι για σας.

Στο σύνολό του στόχο έχει να σοκάρει και η αρχή γίνεται από τις πρώτες σελίδες, όταν η έφηβη ηρωίδα μας εξηγεί ότι για το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της υποφέρει από αιμορροΐδες, τις οποίες αρνείται να αφαιρέσει γιατί πιστεύει ότι με τον τρόπο της συνεισφέρουν στην έντονη σεξουαλική της ζωή.

Η μικρή, που προέρχεται από μία προβληματική οικογένεια και είναι διατεθειμένη να φτάσει σε άκρα που μόνο ψυχικά διαταραγμένες προσωπικότητες μπορούν να βάλουν στο μυαλό τους για να φέρει ξανά μαζί τους χωρισμένους γονείς της, είναι εκτός ελέγχου.

Η διήγηση πραγματοποιείται από το κρεβάτι του νοσοκομείου στο οποίο νοσηλεύεται γιατί με την τάση της να πηγαίνει ενάντια σε όλους τους κανόνες υγιεινής είναι αναγκασμένη να κάνει εγχείριση. Οι παθήσεις και οι συνήθειες της εξηγούνται με μεγάλη λεπτομέρεια.

Το μόνο ενδιαφέρον που μπορώ να βρω στο βιβλίο είναι πως ακουμπά θέματα – όπως οι βασικές λειτουργίες της ανθρώπινης ύπαρξης πχ αφόδευση. Όμως αν το εξώφυλλό του μας πληροφορεί ότι έχε γίνει μπεστ σέλερ στη Γερμανία στην πραγματικότητα στερείται ουσίας και δεν υπάρχει λόγος να το διαβάσετε εάν έχετε μεγαλώσει αρκετά ώστε να διαβάζετε τη λέξη «μουνί» χωρίς να πιστεύετε πως κάνετε κάτι συγκλονιστικό.