Και πάλι έχω περιοριστεί στις επαναλήψεις και έτσι τα τρία βιβλία που διάβασα στο πρόσφατο, σύντομο, ταξίδι μας ήταν σαν να ανέβηκα για ανάσα. Πρώτο το τελευταίο του Χόρνμπι που διάλεξα στο αεροδρόμιο γιατί απλούστατα μου αρέσει η ανάλαφρη γραφή του και η ενασχόλησή του με τις σύγχρονες σχέσεις καθημερινών ανθρώπων, αλλά και γιατί κάποτε έμενα στην ίδια γειτονιά με αυτόν και μπορούσα να ταυτιστώ με τα Λονδινο-κεντρικά θέματα που επέλεγε.
Έχω διαβάσει τα περισσότερα βιβλία του λοιπόν αλλά αυτό είναι σίγουρα αυτό που μου άρεσε περισσότερο! Το βιβλίο ασχολείται με την ιστορία ενός ξεψυχισμένου ζευγαριού που κατοικεί σε μία βρετανική λουτρόπολη που εδώ και δεκαετίες έχει πέσει σε παρακμή αλλά και του ήρωα του αρσενικού, ενός ξεπεσμένου και αποτραβηγμένου από τη δημοσιότητα μουσικού με τον οποίο έχει πραγματικά ψύχωση παρά το γεγονός ότι η τελευταία δουλειά του κυκλοφόρησε δύο δεκαετίες νωρίτερα. Όλοι έχουν ξεμακρύνει από τους στόχους που είχαν σαν εικοσάχρονοι θέσει στους εαυτούς τους, τα όνειρα που έκαναν για το μέλλον έχουν διαψευσθεί και πρέπει ενδεχομένως να επιλέξουν ή να μάθουν να ζουν με την κατάσταση ως έχει ή να πάρουν κάποια πρωτοβουλία, να ρίξουν ένα βότσαλο στη λίμνη.
Αν και έχει πλέον ξεφύγει από τη λονδρέζικη θεματολογία ο Χόρνμπι εξακολουθεί να επικεντρώνεται στη δυναμική των ανθρώπινων σχέσεων. Μέσα από αυτές προχωρά και εξερευνά ευρύτερα και ίσως πιο φιλοσοφικά θέματα που άπτονται όμως της καθημερινότητάς μας, όπως γιατί μας αρέσει η τέχνη που μας αρέσει, τι είναι αυτό που συνιστά και ικανοποιεί μία εμμονή, πώς το ίντερνετ έχει ταϊσει αυτές τις εμμονές, τι μπορούμε λογικά να περιμένουμε από τους εαυτούς μας αλλά και σε τι θα πρέπει να σκοπεύσουμε όταν έχουμε ξεπεράσει – με τον ένα ή τον άλλο τρόπο - τους στόχους που είχαμε θέσει στην αφελή μας νιότη.
Ενώ παλιά οι κεντρικοί του χαρακτήρες ήταν άνδρες και τα άμεσα ενδιαφέροντά τους, όπως το ποδόσφαιρο, αποτελούσαν τη ραχοκοκαλιά των γραπτών του ο Χόρνμπι πλέον έχει ωριμάσει όπως επίσης και οι γυνακείοι του χαρακτήρες που έχουν βαθύνει και έρθει και αυτοί στο προσκήνιο - σταθέρή εμμονή του ίδιου του συγγραφέα παραμένει η μουσική. Μάλιστα Annie είναι πολύ καλύτερα ανεπτυγμένη σε σχέση με την πρωταγωνίστρια του How to Be Good. Επιπλέον και οι γεωγραφικοί ορίζοντες του Χόρνμπι έχουν ανοίξει με αποτέλεσμα το βιβλίο να κινείται με εξαιρετική άνεση μεταξύ ΗΠΑ, επαρχιακής Βρετανίας και μητροπολιτικού Λονδίνου.
Το μόνο που ίσως δεν μου κάθεται είναι η βεβιασμένη ελαφρότητα την οποία θεωρεί απαραίτητη να προσθέσει - ίσως γιατί δεν θέλει να αποκοπεί από τις ρίζες του;- μέσα από την καρικατούρα του ψυχιάτρου αλλά σε γενικές γραμμές, είναι βαθύ και ταυτόχρονα ανάλαφρο, ένα σούπερ ανάγνωσμα για το φετινό καλοκαίρι.
No comments:
Post a Comment