Διαβάζοντας ένα βιβλίο του Κόπλαντ καταλαβαίνει κανείς περισσότερα πράγματα για τον δυτικό τρόπο ζωής της εποχής μας παρά εάν διαβάσει και ακούσει όλες τις μπούρδες που γράφονται και μεταδίδονται στον τεχνολογικό βάλτο που λέγεται Ελλάδα μέσα σε ένα χρόνο – μιλάμε για τον άνθρωπο που ευθύνεται για τον όρο Generation X.
Στο JPod, που είναι το πιο πρόσφατο βιβλίο του, ο Κόπλαντ συνεχίζει την προσπάθειά του να χρονογραφήσει την τεχνολογική επανάσταση των τελευταίων δύο δεκαετιών και το κάνει με αρκετό χιούμορ. Η ιστορία περιστρέφεται γύρω από τις περιπέτειες ενός Καναδού που εργάζεται σε μία εταιρεία παραγωγής βιντεοπαιχνιδιών.
Στην πορεία ο Κόπλαντ μας βάζει να σκεφτούμε αρκετά για το κατά πόσο διαφέρει ο εντατικός και εξειδικευμένος τρόπος με τον οποίο εργαζόμαστε από τις εργασιακές συνθήκες της εποχής της φεουδαρχίας και των πρώτων ημερών της εκβιομηχάνισης. Επίσης ακουμπά – ελαφρά- την απίστευτη επιμήκυνση της μετεφηβικής ηλικίας που πλέον για τους περισσότερους, Έλληνες και ξένους διαρκεί μέχρι τα 30.
Μου άρεσε εξαιρετικά η ανάλυσή του για το πώς αντιδρούν οι άνθρωποι χωρίς φαντασία και δημιουργικότητα στα meetings – με φθόνο, οπότε μην τους αποκαλύψετε καμία ιδέα σας γιατί είτε θα τη θάψουν είτε επιχειρήσουν να την κλέψουν.
Στο βιβλίο συμβαίνουν διάφορα κουλά αλλά το καλύτερο – ή το χειρότερο, δεν μπορώ να αποφασίσω - είναι η εμφάνιση του ίδιου του συγγραφέα στο ρόλο του από μηχανής Θεού. Μου άρεσαν επίσης οι προσθήκες των πιο κλασσικών spam όπως και τα διαλείμματα που κάνει συμπεριλαμβάνοντας απρόσμενες πληροφορίες και ψιλικά της καθημερινής ζωής όπως σλόγκαν και τα πρώτα εκατό χιλιάδες δεκαδικά ψηφία του π!!!
*Έχω μία συμπαθητική έκδοση της Bloomsbury μόνο που το ασημί έχει ήδη ξεβάψει.
Στο JPod, που είναι το πιο πρόσφατο βιβλίο του, ο Κόπλαντ συνεχίζει την προσπάθειά του να χρονογραφήσει την τεχνολογική επανάσταση των τελευταίων δύο δεκαετιών και το κάνει με αρκετό χιούμορ. Η ιστορία περιστρέφεται γύρω από τις περιπέτειες ενός Καναδού που εργάζεται σε μία εταιρεία παραγωγής βιντεοπαιχνιδιών.
Στην πορεία ο Κόπλαντ μας βάζει να σκεφτούμε αρκετά για το κατά πόσο διαφέρει ο εντατικός και εξειδικευμένος τρόπος με τον οποίο εργαζόμαστε από τις εργασιακές συνθήκες της εποχής της φεουδαρχίας και των πρώτων ημερών της εκβιομηχάνισης. Επίσης ακουμπά – ελαφρά- την απίστευτη επιμήκυνση της μετεφηβικής ηλικίας που πλέον για τους περισσότερους, Έλληνες και ξένους διαρκεί μέχρι τα 30.
Μου άρεσε εξαιρετικά η ανάλυσή του για το πώς αντιδρούν οι άνθρωποι χωρίς φαντασία και δημιουργικότητα στα meetings – με φθόνο, οπότε μην τους αποκαλύψετε καμία ιδέα σας γιατί είτε θα τη θάψουν είτε επιχειρήσουν να την κλέψουν.
Στο βιβλίο συμβαίνουν διάφορα κουλά αλλά το καλύτερο – ή το χειρότερο, δεν μπορώ να αποφασίσω - είναι η εμφάνιση του ίδιου του συγγραφέα στο ρόλο του από μηχανής Θεού. Μου άρεσαν επίσης οι προσθήκες των πιο κλασσικών spam όπως και τα διαλείμματα που κάνει συμπεριλαμβάνοντας απρόσμενες πληροφορίες και ψιλικά της καθημερινής ζωής όπως σλόγκαν και τα πρώτα εκατό χιλιάδες δεκαδικά ψηφία του π!!!
*Έχω μία συμπαθητική έκδοση της Bloomsbury μόνο που το ασημί έχει ήδη ξεβάψει.
No comments:
Post a Comment