Σχεδόν ντρέπομαι να γράφω την άποψη μου για το βιβλίο γιατί ο Κάρεϊ είναι ένας από τους λίγους πραγματικά μεγάλους της εποχής μας. Ενδεικτικά λέω πως ενώ συνήθως με απορροφά η πλοκή σε τέτοιο σημείο που διαβάζω εξαιρετικά γρήγορα, αυτό το βιβλίο το διάβασα όσο πιο αργά μπορούσα για να το απολαύσω όσο το δυνατόν περισσότερο. Και δεν βαρέθηκα ούτε ένα λεπτό ενώ πολλές φορές ξεκαρδίστηκα στα γέλια.
Η πλοκή της Κλοπής - που ασχολείται με τις περιπέτειες δύο αδελφών, ενός καλλιτέχνη στα τριάντα του και του μάλλον σοβαρά αυτιστικού αδελφού του- είναι πυκνή και εντελώς απρόβλεπτη. Και με αυτό δεν εννοώ ότι ο συγγραφέας κρύβει κάποια συγκλονιστική και εύκολη έκπληξη στο μανίκι του παρά το γεγονός ότι πρόκειται σε μεγάλο βαθμό για ιστορία μυστηρίου, αλλά αντίθετα πως χτίζει σιγά σιγά μία συναρπαστική ιστορία.
Κάθε ιστορία έχει τόσες πλευρές όσες και τα πρόσωπα που συμμετέχουν σε αυτή και σε αυτό το βιβλίο εναλλάσσονται οι διηγήσεις των δύο κύριων πρωταγωνιστών. Ο καλλιτέχνης διηγείται γεμάτος άγχος, θυμό και εξάντληση αλλά όλα τα λεφτά είναι πραγματικά οι διηγήσεις του αδελφού, ενός idiot savant για τον οποίο ισχύει απόλυτα το ρητό "Από μικρό κι από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια"
Έχοντας ζήσει μάλιστα με διάφορους καλλιτέχνες και τις μόνιμες αγωνίες τους, μάλλον συμπάσχω με τον καημένο τον Χιου.
* Διάβασα το πρωτότυπο κείμενο αλλά το βιβλίο έχει ήδη μεταφραστεί από τα Ελληνικά Γράμματα. Η δική μου έκδοση, της οποίας το εξώφυλλο έχει όμορφη εμφάνιση και συγκλονιστική αφή είναι της faber and faber
No comments:
Post a Comment